Bosbranden in Brazilië

Bosbranden zijn in Brazilië aan de orde van de dag.
De NOS meldt ons: “Het aantal bosbranden in Brazilië is dit jaar opgelopen tot 71.497, het hoogste aantal sinds de telling begon in 2013. Volgens het Braziliaanse agentschap voor ruimteonderzoek (INPE) gaat het om een stijging van 83 procent ten opzicht van dezelfde periode vorig jaar.
Sinds afgelopen donderdag telde het INPE 9507 nieuwe brandhaarden in het land, voornamelijk in het Amazonebekken. Bosbranden komen in het droge seizoen van nature veel voor. Ze worden echter ook veroorzaakt door boeren die delen van het woud ontbossen om dit geschikt te maken voor veeteelt voor de productie van rundvlees. Ook wordt er veel soja geteeld, dat onder meer wordt verkocht als veevoer.
Beelden uit de noordelijkste deelstaat Roraima tonen een regenwoud dat onder een donkere rookwolk bedekt is. In het zuiden van de deelstaat Amazonas en in de hoofdstad daarvan, Manaus, is de noodtoestand afgekondigd. Ook de deelstaat Acre, bij de grens met Peru, is sinds vrijdag in opperste staat van paraatheid”[1].

Maar de NOS bericht ons ook: “Niet overal is de stijging zichtbaar: in de centraler gelegen staten Mato Grosso en Pará zou het aantal bosbranden zelfs gedaald zijn ten opzichte van vorig jaar. Volgens de NASA ligt het totale aantal bosbranden in Brazilië zelfs iets onder het gemiddelde”.
En:
VU-hoogleraar Van der Werf benadrukt wel dat er meer tijd nodig is om de grootte van het probleem echt in te schatten. ‘Zeker, sommige regio’s hebben meer branden dan normaal en iedere brand is er eentje te veel’. Hij denkt dat de gevolgen van de branden over een maand pas echt goed in te schatten zijn. ‘Het brandseizoen is immers pas twee weken bezig’”[2].

Bosbranden in Brazilië – in zekere zin is dat geen nieuws.
Op maandag 9 september 1963 kopte het Nieuwsblad van het Noorden: “Bosbranden in Brazilië breiden zich nog uit”. En een subkop vertelde: 250 doden, 500 vermisten, 60.000 daklozen[3].
Met enige overdrijving kan men zeggen: reeds decennialang zijn er in deze tijd van het jaar met de regelmaat van de klok branden in Brazilië.

Maar daarmee kunnen wij niet volstaan.
Immers – een Gereformeerd mens die de beelden op televisie en internet en in de kranten ziet, denkt aan het vuur in Gods Woord.

Neem nu bijvoorbeeld 2 Thessalonicenzen 1: “Het is immers ​rechtvaardig​ van God verdrukking te vergelden aan hen die u verdrukken, en aan u die verdrukt wordt, samen met ons verlichting te geven bij de openbaring van de Heere ​Jezus​ vanuit de hemel met de ​engelen​ van Zijn kracht, wanneer Hij met vlammend vuur wraak oefent over hen die God niet kennen, en over hen die het ​Evangelie​ van onze Heere ​Jezus​ ​Christus​ niet gehoorzaam zijn. Zij zullen als straf het eeuwig verderf ondergaan, weg van het aangezicht van de Heere en van de heerlijkheid van Zijn macht, wanneer Hij zal gekomen zijn om op die dag verheerlijkt te worden in Zijn ​heiligen​ en bewonderd te worden in allen die geloven -want bij u vond ons getuigenis geloof-”[4].

Nee, wij moeten ons niet overgeven aan zwartgalligheid. Maar wij zullen wel de realiteit onder ogen moeten zien. Wij moeten beseffen: zo ziet vuur eruit. Wij moeten ons realiseren dat het vuur van Gods oordeel nog feller is.

Het geloof van de christenen in Thessalonica wordt snel sterker, schrijft Paulus in 2 Thessalonicenzen 1. Dat de gelovigen in Thessalonica worden vervolgd doet daar niets aan af. Daarom is er alle reden om God te danken!
Het feit van dat sterker wordende geloof mag ook doorverteld worden aan christenen in andere plaatsen. Als een stimulans: geloven in moeilijke tijden? – ja, dat kan!
En het is ook duidelijk: de christenen in Thessalonica horen echt bij Jezus Christus. Jazeker, de Heiland heeft hen gekocht.
Het is zeker: er komt, ook voor de christenen in Thessalonica, een rustige tijd aan.
Dan zal het oordeel komen over de mensen die God genegeerd hebben.
De Heiland komt terug.
Dat is het moment van de definitieve splitsing. De Heiland neemt al Zijn kinderen bij Zich; mensen zonder God worden zover mogelijk bij Gods heerlijkheid weggehouden.

In dit licht bezien zijn de Braziliaanse bosbranden ook vandaag een proclamatie voor de wereld: onze God regeert de wereld; sluit u aan bij Hem aan!

RTL Nieuws meldt: “De branden zijn volgens critici uit binnen- en buitenland een uitvloeisel van het milieubeleid – of het gebrek daaraan – van de nieuwe Braziliaanse president Jair Bolsonaro, een klimaatscepticus die in januari aantrad”[5].
Natuurlijk zijn er voor de branden een paar rationele verklaringen. Die verklaringen hoeven wij niet te bestrijden.
Maar wij dienen, om zo te zeggen, wel door de laaiende vuren heen te kijken. Hopelijk helpt dit artikel daar een beetje bij.

Noten:
[1] Geciteerd van https://nos.nl/artikel/2298343-recordaantal-bosbranden-geteld-in-amazonegebied.html ; geraadpleegd op zaterdag 24 augustus 2019.
[2] Geciteerd van https://nos.nl/artikel/2298422-duizenden-branden-in-amazonegebied-wat-is-er-aan-de-hand.html ; geraadpleegd op zaterdag 24 augustus 2019.
[3] Nieuwsblad van het Noorden, maandag 9 september 1963, p. 1.
[4] 2 Thessalonicenzen 1:6-10.
[5] Geciteerd van https://www.rtlnieuws.nl/nieuws/buitenland/artikel/4821071/bolsonaro-bosbrand-amazone-milieu-klimaat-opwarming-aarde-natuur ; geraadpleegd op zaterdag 24 augustus 2019.

Overwinnaar van de wereldmachten

In bijkans heel de wereld heerst angst voor Iran.
Waarom eigenlijk?
In het kort komt het verhaal over de oorsprong van die angst op het volgende neer.

De start van het conflict ligt in 1953.
Iran is rijk aan olie. Maar die industrie is in die tijd grotendeels in handen van Groot-Brittannië.
Daar willen de Iraniërs verandering in brengen. Echter – de Britten verdienen aan de Iraanse olie en juichen de Iraanse ideeën dus geenszins toe.
De Britten vragen de Verenigde Staten om hen te helpen. De VS hebben daar wel oren naar. Het is de tijd van de Koude Oorlog. Men is bang dat Iran onder invloed van het communisme zal raken.
Er wordt een plan voor een staatsgreep gesmeed door de Britse geheime diensten en de Amerikaanse inlichtingendienst: de CIA. Uiteindelijk slaagt dat plan.
De macht van de sjah (koning) wordt weer hersteld en de ontwikkeling van een democratisch Iran komt tot stilstand.
Het Iraanse volk is boos. Men weet dat dit plan voor een groot deel van de Amerikanen komt; de woede daarover is groot. De sjah wordt gehaat. Hij is immers de man die door de VS aan de macht wordt geholpen en jarenlang steun, geld en wapens krijgt.
Aan het eind van de jaren ’70 van de vorige eeuw wordt de sjah verdreven. Het land wordt, onder leiding van ayatollah Khomeini, omgevormd tot een streng-islamitische staat.
De Iraniërs zijn vervolgens bang dat vanuit de VS opnieuw een staatsgreep zal worden gepleegd. Al met al wordt er jarenlang tussen Iran en de VS geruzied.
In 2015 wordt afgesproken dat Iran nooit kernwapens zal ontwikkelen of aanschaffen.
President Trump zegt dat akkoord in 2018 op. De Amerikaanse president meent dat Iran in het geheim kernwapens ontwikkelt. De leider der Amerikanen wenst te onderhandelen over een nieuw akkoord.
Iran trekt zich, als reactie daarop, gedeeltelijk terug uit het atoomakkoord.
Wat is er, anno 2019, nog van dat akkoord te redden? Daar wordt nu over gedelibereerd met landen als Duitsland, Frankrijk, Groot-Brittannië, China en Rusland. Ook de Europese Unie spreekt een woordje mee[1].

Men begrijpt: dit is wereldmacht in het groot. Kan men in zo’n samenleving nog wel met de Heilige Schrift aankomen?
Jazeker, dat kan.

Laten wij elkaar op het Bijbelboek Openbaring wijzen.
Ergens werd de boodschap van dat boek treffend samengevat: “Openbaring is een gloedvolle schildering van Jezus Christus als de grote Overwinnaar”.
En:
“God is Heer van de gehele geschiedenis, Hij heeft de toekomst vast in handen. Jezus zal als overwinnaar op aarde terug keren en alle kwaad overwinnen. Ieder die Hem toebehoort zal met Hem in heerlijkheid mogen leven”.
En:
“Ondanks de verschillen van interpretatie is iedereen het eens over het doel van Openbaring. Het is ons gegeven ter bemoediging en om de discipelen van Jezus Christus te wijzen op de zekere eindoverwinning”[2].

Maar – als er een Overwinnaar is moet er ook strijd geleverd worden[3].
Welnu, in de hoofdstukken 4 tot en met 16 komen de oordelen van God over de aarde. De straffen die over de wereld gaan, zijn zeer bedreigend.
De wereldbevolking wordt gealarmeerd!

Wij lezen in hoofdstuk 8 over hagel en vuur, vermengd met bloed. Dat alles wordt op aarde gegooid. De gevolgen zijn verwoestend: een derde deel van de aarde gaat in vlammen op. Bomen en allerlei struiken verbranden ook. Een derde deel van de zee kleurt rood van de slachtoffers.
Een grote ster, die vlamt als een fakkel, ploft op de aarde neer. Die ster valt op rivieren en andere waterbronnen. Kortom – de drinkwatervoorziening is in gevaar!
Johannes ziet, ver boven zich, een arend vliegen. Hoog aan de hemel roept die vogel; iedereen kan die roep horen. Een ieder kan het nu weten: het onheil nadert![4]

In hoofdstuk 9 wordt de onderwereld actief.
Daar komen ontelbaar veel sprinkhanen vandaan. In die onderwereld zitten ook boze geesten gevangen. En de satan. En het beest.
Tot nog toe zat die onderwereld op slot. Niemand kon er in of uit. Maar dat gaat nu veranderen. De onderwereld gaat open. En van stonde aan is het duidelijk: daar heersen duisternis en satanische machten.

Wij lezen ook in hoofdstuk 9: “En tegen hen” – dat is: tegen die sprinkhanen – “werd gezegd dat ze geen schade mochten toebrengen aan het gras van de aarde, of welke groene plant of welke boom dan ook, maar alleen aan de mensen die het ​zegel​ van God niet op hun voorhoofd hadden”[5].

In de Openbaring van Johannes wordt het duidelijk: de wereldmachten staan tegenover de Machthebber die alles in handen heeft!

Veel burgers in Iran zijn teleurgesteld.
Iemand verklaart: “Ze voelen zich verraden door de EU. Je kan niet eerst een land met zoveel bijeenkomsten en vergaderingen zover krijgen dat het tot een akkoord komt, om vervolgens blindelings Amerika te volgen en Iran in de steek te laten”[6].
De leiders van de wereldmachten hebben dus te maken met een wankel evenwicht. Het lijkt wel of zij groot en groots zijn, maar in de praktijk is de koers niet zo vast; het kan zo maar weer een andere kant op gaan.

In Openbaring 9 staan de zaken echter anders.
Daar zijn de oordelen heel duidelijk begrensd.
Er mag alleen schade worden toegebracht aan mensen die niet bij God horen.
De dienstorder is volkomen duidelijk: van Gods kinderen blijft iedereen af!
De mensen op deze wereld die God eren hebben niets te vrezen.

Hoe loopt het af in de wereld?
Komt er een diplomatieke oplossing voor de spanningen tussen Iran en de Verenigde Staten? Men mag het van harte hopen.
Intussen staat Openbaring 9 nog recht overeind: de mensen die het ​zegel​ van God op hun voorhoofd hebben zijn onaantastbaar.
Natuurlijk – lichamelijk kan hen nog van alles overkomen. Maar de “opstanding van het vlees”, zoals wij die in de kerk belijden, houdt nog altijd in “dat niet alleen mijn ziel na dit leven terstond tot haar Hoofd Christus opgenomen zal worden, maar dat ook dit mijn vlees, door de kracht van Christus opgewekt, weer met mijn ziel verenigd en aan het verheerlijkt lichaam van Christus gelijkvormig zal worden”[7].

Kinderen van God worden in deze wereld beschermd en afgeschermd.
Van volgelingen van Jezus Christus blijft iedereen af!
Wij mogen daarom getroost door de wereld gaan: de God van hemel en aarde – ja, onze God – staat boven alle aardse heerschappij en macht!

Noten:
[1] Zie voor het bovenstaande https://eenvandaag.avrotros.nl/item/dit-is-waarom-iran-en-de-vs-zon-hekel-aan-elkaar-hebben/ en https://nos.nl/artikel/2294746-overleg-in-wenen-moet-iran-deal-redden.html ; geraadpleegd op maandag 29 juli 2019.
[2] Geciteerd van http://christipedia.nl/Artikelen/O/Openbaring_van_Johannes ; geraadpleegd op maandag 29 juli 2019.
[3] In het onderstaande gebruik ik onder meer: dr. H.R. van de Kamp, “Openbaring – Profetie vanaf Patmos”. – Kampen: Kok, © 2000. – p. 226-231.
[4] Zie Openbaring 8:1-13.
[5] Openbaring 9:4.
[6] Geciteerd van https://www.nporadio1.nl/buitenland/16365-de-angst-in-iran-om-alles-kwijt-te-raken-is-groot ; geraadpleegd op maandag 29 juli 2019.
[7] Heidelbergse Catechismus – Zondag 22, antwoord 57.

Almachtige God is allesbepalend

China krijgt steeds meer invloed in de wereld. Vriend en vijand zijn het daar wel over eens.
In een blad voor het midden- en kleinbedrijf staat te lezen: “De Amerikaanse financiële sector wordt (…) met vele miljarden van Chinese staatsbedrijven in leven gehouden. Het land kan daardoor meer eisen stellen. En dat hoeft niet in officiële termen te zijn. Je hebt dwang en dwang. Het bewerken van handelspartners is een fijn spel. Je hoeft ze niet openlijk onder druk te zetten, maar je kunt natuurlijk wel laten doorschemeren dat het ‘verstandig’ zou zijn om dichtbij de markt, in China dus, te produceren.
Wat China officieel uitdraagt, is niet één op één wat het ook echt wil”.

Men schrijft ook: “De ontwikkeling van China is niet tegen te houden. Voor Nederland, in Europa de tweede handelspartner van China (na Duitsland), zit er niets anders op dan die ontwikkeling nauwlettend te volgen en er waar mogelijk op in te spelen. Op zich hebben we niet zoveel te vrezen. Want gaat het economisch goed met China, dan gaat het ook goed met ons”[1].
Laten we de economische macht van China maar niet onderschatten!

Hoe staat het er in China voor als het over godsdienst gaat?
De organisatie Open Doors deed daar in januari jongstleden een boekje over open. Ik citeer: “In China is de situatie in de afgelopen tien jaar niet zo erg geweest voor christenen, sommigen zeggen zelfs dat hij niet zo erg is geweest sinds het einde van de Culturele Revolutie in 1976. Er is een nieuwe wet van kracht geworden die onder meer kinderen en jongeren verbiedt om godsdienstonderwijs te volgen. De communistische partij buigt zich nu over religieuze zaken, terwijl daar voorheen een aparte instantie voor was. Chinese kerken worden geacht de Chinese vlag hoger hangen dan het kruis op de kerk. Voorafgaand aan de dienst moet het volkslied worden gezongen. Een aantal rooms-katholieke kerken werd gedwongen afbeeldingen van Jezus Christus te vervangen door foto’s van president Xi”[2][3].

Hierboven staat het reeds: “Wat China officieel uitdraagt, is niet één op één wat het ook echt wil”.
Wat wil China dan precies bereiken?
In het Reformatorisch Dagblad staat daarover te lezen: “Verwerkelijking van de Chinese droom is wat Xi voor ogen heeft. Wat die droom precies inhoudt? De grote vernieuwing van de Chinese natie. En dat betekent kortweg geen ondergeschikte plek meer in de wereldpolitiek.
Xi wil die positie via twee wegen verwerkelijken. Allereerst door ervoor te zorgen dat een gunstig internationaal klimaat China’s verdere ontwikkeling als grootmacht bevordert in plaats van schaadt. Dat vraagt van China samenwerking met andere landen en betrokkenheid bij het oplossen van grote internationale problemen.
Positief en opbouwend, zou je denken, maar de Chinese president wil er wel iets voor terugkrijgen en dat is het op zijn kop zetten van de internationale orde. Die orde is volgens hem nu ‘onrechtvaardig en gedateerd’ – niet meer van deze tijd.
De ontwikkelde landen (lees: zij die behoren tot het rijke Westen) domineren volgens Peking de wereld ten koste van de ontwikkelingslanden, waartoe China zich nog altijd rekent.
Dat moet dus veranderen en Xi zet daarvoor een ‘diplomatie met Chinese kenmerken’ in. Zijn belangrijkste gereedschap is de Nieuwe Zijderoute, ofwel de aanleg van wegen, spoorlijnen, havens en vliegvelden wereldwijd. Vooral ontwikkelingslanden in Afrika, Azië en Latijns-Amerika dienen op die manier aan China te worden gebonden, zodat ze schouder aan schouder mét de Chinezen die westerse dominantie teniet doen”[4].

De internationale orde moet ondersteboven.
Dat voornemen jaagt velen angst aan.

In die wereld doen Gereformeerden er goed aan om te bedenken dat onze God oppermachtig is.
Iedere zondag belijden wij het in de kerk: wij geloven in God de Vader, de Almachtige, Schepper van de hemel en de aarde[5].
Dat betekent “dat de eeuwige Vader van onze Here Jezus Christus, die hemel en aarde, met al wat erin is, uit niets geschapen heeft en ze nog door zijn eeuwige raad en voorzienigheid in stand houdt en regeert, om zijn Zoon Jezus Christus mijn God en mijn Vader is. Daarom vertrouw ik zo op Hem, dat ik er niet aan twijfel, of Hij zal mij voorzien van alles wat ik voor lichaam en ziel nodig heb, en ook elk kwaad, dat Hij mij in dit moeitevol leven toedeelt, voor mij doen meewerken ten goede. Want Hij kan dit doen als een almachtig God en wil het ook doen als een trouw Vader”. Zo belijden wij dat in de Heidelbergse Catechismus[6].
Daar kan China niet tegenop.
De Chinese vlag hangt op aarde wellicht hoger dan het kruis op de kerk. Maar dat is aards machtsvertoon waar onze God ver boven staat!

In omstandigheden als deze is het nuttig om elkaar te wijzen op woorden uit Spreuken 16:
“De HEERE heeft alles gemaakt omwille van Zichzelf,
ja, zelfs de goddeloze voor de dag van het onheil”[7].

De Here is buitengewoon doelgericht bezig. Hij weet welke taken de mensen krijgen die Hij schept. Ja, Hij kent ook de bestemming van Zijn tegenstanders. Hij weet welk oordeel zij krijgen op de Jongste Dag.
Een exegeet noteert hier bij: “Het is (…) niet zo dat de tekst aangeeft dat God welbewust mensen maakt om ten onder te laten gaan. De rest van het boek Spreuken maakt immers duidelijk dat ze zelf voor verkeerde wegen kiezen. De macht van de HERE is echter zodanig dat Hij in staat is alles te laten medewerken ten goede”[8].

In China zijn heel wat mensen zeer doelmatig bezig. Dat geldt zeker voor de leiders van de Chinezen. Zij geloven niet dat hun Schepper hun einddoel reeds vastgesteld heeft. Maar dat is wel zo.

Moeten wij bang zijn voor China?
Laten we de vrees voorlopig maar buiten de deur houden.
Natuurlijk, wij moeten de ontwikkelingen volgen. En wij moeten, als dat nodig blijkt, onze goede God en Zijn Woord verdedigen.
Maar laten we niet vergeten dat de apostel Paulus in Romeinen 8 schrijft: “En wij weten dat voor hen die God ​liefhebben, alle dingen meewerken ten goede, voor hen namelijk die overeenkomstig Zijn voornemen geroepen zijn”[9].

De macht van China kan groot worden.
De kracht van China zal op de duur wellicht beangstigend wezen.
Maar de band tussen God en Zijn kinderen…, nee – die kunnen de Chinezen niet doorsnijden.

Kent u onderstaande woorden?
“Het ​hart​ van een mens overdenkt zijn weg,
maar de HEERE bestuurt zijn voetstappen”.
Ja, dat is ook Spreuken 16![10]

Noten:
[1] Beide citaten komen van https://www.mkb.nl/sites/default/files/downloadables_vno/forum_1003_china_14997_0.pdf ; geraadpleegd op zaterdag 27 juli 2019.
[2] Geciteerd van https://opendoors.nl/nieuws/sterke-stijgers-china-car-libie-en-algerije ; geraadpleegd op zaterdag 27 juli 2019. Het bericht is gedateerd op woensdag 16 januari 2019.
[3] Xi Jing Ping is president van de Volksrepubliek China.
[4] “China en zijn buren: aantrekken en afstoten”. In: Zaterdag Zomer, bijlage bij het Reformatorisch Dagblad, zaterdag 27 juli 2019, p. 4 en 5. Het citaat komt uit een korte uitleg op pagina 5 onder het kopje: “Goed doen én agressie, dat gaat moeilijk samen”.
[5] Zo belijden we dat in de Apostolische Geloofsbelijdenis.
[6] Heidelbergse Catechismus – Zondag 9, antwoord 26.
[7] Spreuken 16:4.
[8] Geciteerd uit de online versie van de Studiebijbel; commentaar bij Spreuken 16:1-9.
[9] Romeinen 8:28.
[10] Spreuken 16:9.

God is aan het werk

In de kerk hoeven zwakke mensen niet te wanhopen. Want in de kerk is het niet noodzakelijk om een krachtige kerel of een sterke vrouw te zijn. Want in de kerk is God aan het werk.
Dat is de belangrijkste boodschap van moeder Hanna in 1 Samuël 2[1].

Haar zoon Samuël is in dat hoofdstuk een jaar of drie. Wat heeft zijn moeder lang op hem gewacht! Hoe komt dat? Welnu, de oorzaak ligt in het feit “de HEERE haar baarmoeder toegesloten had”[2].
Haar man, Elkana, heeft twee vrouwen: Hanna en Peninna.
Peninna heeft Hanna voortdurend geplaagd. Gepest. Getreiterd.
Ziet u ’t voor u? ‘Jij kunt geen kinderen krijgen, maar ik wel…’. Ja, Peninna heeft kinderen. Want wij lezen: “Wanneer de dag kwam dat Elkana een ​offer​ bracht, gaf hij delen van het vlees aan ​Peninna, zijn vrouw, en aan al haar zonen en haar dochters”[3]. Daar staat het: zonen en dochters – dus: van elk minstens twee.
Voelt u ’t verdriet van Hanna?
Bemerkt u hoe groot haar frustratie en teleurstelling moeten zijn geweest?

En dat terwijl in Exodus 23 zo duidelijk werd afgekondigd: “Geen vrouw in uw land zal een miskraam hebben of onvruchtbaar zijn. Ik zal het aantal van uw dagen vol maken”[4].
Is de Here hier, om het maar heel menselijk te zeggen, niet eerlijk?
Komt Hij Zijn woord niet na?

De Here vervult Zijn belofte. Jazeker.
Alleen maar – dat doet Hij op de door Hem bepaalde tijd. En dat is heel vaak niet het tijdstip dat wij bedenken!
De Here maakt Zijn woord waar.
Ten langen leste wordt Hanna zwanger.
Zij neemt vervolgens een moedig besluit: “Als de jongen van de borst af is, zal ik hem brengen, zodat hij voor het aangezicht van de HEERE verschijnt en daar voor eeuwig blijft”[5].
In 1 Samuël 2 is het zover: Samuël wordt afgestaan voor de dienst aan de Here.

Moeder Hanna zingt dan een lied:
“Mijn ​hart​ springt op van vreugde in de HEERE,
mijn hoorn is opgeheven in de HEERE;
mijn mond is wijd open tegen mijn vijanden,
want ik verheug mij in Uw heil.
Er is niemand zo ​heilig​ als de HEERE,
want er is niemand buiten U,
en er is geen rotssteen als onze God.
Spreek toch niet steeds zo bijzonder hoogmoedig,
en laat niets hooghartigs uit uw mond gaan;
want de HEERE is een alwetend God,
en Zijn daden zijn recht”[6].

Opvallend is dat: een moeder die – in zekere zin – afscheid neemt van haar driejarig zoontje, en daarbij een loflied voor God zingt!
Voor God notabene. Nee, het is geen triomflied. Nee, het is geen lied vol opluchting; zo van: eindelijk is dat geruzie in huis nu afgelopen.
Het is een lied tot Gods eer.
De Here is heilig, zingt Hanna. Hij steekt ver boven Kanaänitische afgoden uit.
De Here is uniek, zingt Hanna. Zij brengt ons is de sfeer van Deuteronomium 6: “Luister, Israël! De HEERE, onze God, de HEERE is één!”[7]. Eigenlijk kun je gewoon zeggen: er is één God, meer zijn er niet.
De Here is trouw, zingt Hanna. De Here gaat verder met Zijn werk in de geschiedenis. Hij laat Zijn volk niet in de steek.

Is dat een gevolg van eigen mentale kracht? Nee. Het is Geestkracht – inderdaad, met een hoofdletter G.
Het bewijs daarvan vinden we in Lucas 1. Maria zingt, om zo te zeggen, op dezelfde toonhoogte als Hanna. Kijkt u maar: “Mijn ziel maakt de Heere groot, en mijn geest verheugt zich in God, mijn Zaligmaker, omdat Hij heeft omgezien naar de nederige staat van Zijn dienares.
Want zie, van nu aan zullen alle geslachten mij zalig spreken, want Hij Die machtig is, heeft grote dingen aan mij gedaan en ​heilig​ is Zijn Naam”[8].

De God van hemel en aarde werkt onverstoorbaar door.
Ook vandaag.

Hoe staan de zaken ervoor?
* De mensen maken zich druk over sport, bijvoorbeeld over wielrennen: hoe kan het nu toch dat die begaafde sprinter op die bepaalde koersdag tweede werd, en niet eerste?
* De mensen maken zich druk over het antwoord op de vraag of de Neêrlandse pensioenfondsen moeten korten op uitkeringen, of niet.
* En over de toenemende agressie in het verkeer.
* En over de oplopende spanningen tussen Iran en het westen. Wat voor gevolgen heeft dat zoal?
Wij kijken en luisteren naar het nieuws.
En we vragen ons soms af: hoe kunnen wij ervoor zorgen dat de mensen veel meer aandacht krijgen voor de Belangrijkste in het leven: de God die ons schiep? En: kan Hij er niet voor zorgen dat meer mensen verder kijken dan de onbenullige dingen des levens?

Jawel.
Dat kan hij wel.
En Hij doet het ook. De Heilige Geest is ook vandaag volop actief.
Maar wel op de door Hem bepaalde tijd en plaats. En dat is heel vaak niet het tijdstip dat wij bedenken!
De Here maakt Zijn woord waar.
Dat is in 1 Samuël 2 zo. En anno Domini 2019 is dat niet veranderd!

Noten:
[1] In het onderstaande gebruik ik onder meer: C. Vonk, “De voorzeide leer”, deel 1 f: “I en II Samuël”. – Barendrecht: Liebeek & Hooijmeijer, tweede druk, 1981, p. 27-31.
[2] 1 Samuël 1:6 b.
[3] 1 Samuël 1:4.
[4] Exodus 23:26.
[5] 1 Samuël 1:22.
[6] 1 Samuël 2:1, 2 en 3.
[7] Deuteronomium 6:4.
[8] Lucas 1:46-49.

Kerkelijke eenlingen

We horen het vaak om ons heen: vader en moeder die problemen in de kerk verschillend taxeren. De één vindt het allemaal zo erg niet. De ander acht de problemen veel ernstiger.
Binnen een huwelijk kan dat zomaar verwijdering geven.
Dat is moeilijk.
Man en vrouw gaan op zoek naar een tussenweg die voor beiden aanvaardbaar is. Maar het blijft bijna altijd wringen. Want geloof en kerkkeus zijn, als het er op aankomt, heel persoonlijke dingen.

Laten we deze vader en moeder maar even in het oog houden. We noemen hen vader en moeder Van Hierboven.

Nu we deze situatie in beeld hebben, mogen we elkaar wijzen op Psalm 27:
“Eén ding heb ik van de HEERE verlangd,
dát zal ik zoeken:
dat ik wonen mag in het ​huis​ van de HEERE,
al de dagen van mijn leven,
om de lieflijkheid van de HEERE te aanschouwen
en te onderzoeken in Zijn tempel.
Want Hij doet mij schuilen in Zijn hut
op de dag van het onheil.
Hij verbergt mij in het verborgene van Zijn ​tent,
Hij plaatst mij hoog op een rots”[1].

Psalm 27 is gecomponeerd door David. En het valt meteen op: de psalmist spreekt hier in het enkelvoud. Wat anderen ook denken, hij wil naar de kerk. Hoe anderen de situatie ook taxeren, hij wil bij de Here wezen!
En hij weet: de Here ziet mij. Hij beseft: ik ben maar een eenling, maar de Here houdt mij wel degelijk in de gaten. Hij realiseert zich: er zijn allerlei drukdoenerige mensen om mij heen, maar de Here weet precies wat ik doe.
Laat dat ook maar een troost wezen voor de kerkelijke eenlingen van vandaag!

Nee, het is niet zo dat daarmee de problemen meteen geheel en al opgelost zijn.
We kunnen rustig zeggen dat vader Van Hierboven Psalm 27 zingt. Maar dat wil moeder Van Hierboven waarschijnlijk ook wel doen. Alleen maar – op zondag zingen zij Psalm 27 op verschillende plaatsen.
Zegt u nu zelf: samen zingen is veel mooier.
Echter – voor vader en voor moeder Van Hierboven geldt: de Here hoort Psalm 27 in stereo. Dat lukt mensen niet. Maar God lukt het wel. En Hij kan in harten kijken. Hij kent onze onzekerheden. Hij weet van de hobbels. Van de teleurstelling. Van het stille verdriet. En van de tranen.
Ook dat kan eenlingen tot troost strekken: de Here hoort ons loven, prijzen en bidden. Het maakt niet uit waar we ons bevinden; Hij hoort het altijd en overal!

Er staan twee heel belangrijke woorden in Psalm 27:
* zoeken
* onderzoeken.
Wie Psalm 27 zingt, laat daarmee blijken dat bij hem of haar werk in uitvoering is. Het geloof is geen status quo. Het geloof is geen unit die we ons hele leven met ons meedragen. Het is niet zo dat het geloof een talisman is – zolang je ‘m maar bij je hebt is er niks aan de hand. Zo zit het niet.
Nee, er moet gezocht worden. En er moet onderzocht worden.
Dat geldt voor vader Van Hierboven. En het geldt net zo goed voor moeder Van Hierboven. Beiden moeten zoeken en onderzoeken. En zij moeten elkaar in kennis stellen van de resultaten van hun speurtocht. Zij moeten met elkaar praten over de resultaten van hun research. Zij mogen elkaar blijven tonen wat de Here in hun leven doet.
David leert ons in Psalm 27: geloof is niet iets waarbij je voldaan achterover leunt.

Achterover leunen – dat doet de God van het verbond ook niet.
Hij biedt een schuilplaats. Hij biedt, om zo te zeggen, een safehouse[2].
Hij zet Zijn kinderen op een plek neer waar kwaadwillende mensen er niet bij kunnen; op een hoge rots namelijk
Kortom – de God van hemel en aarde staat garant voor de bescherming van de bevolking die Hij met Zijn eigen bloed gekocht heeft!

Bij dat alles moeten wij, wat betreft Psalm 27, nog tenminste één ding registreren.
Er is één huis van de Here.
Er is één tempel.
Er is één hut.
Er is één tent.
En dus is er ook maar één kerk.
Geen twee. Of drie. Of honderd.
Bij hun zoektocht mogen vader en moeder Van Hierboven nooit vergeten dat hun verschil in kerkkeus een gevolg is van de zonde op deze aarde. Natuurlijk – dat is een droevige conclusie. Maar het zou verkeerd zijn om op dit punt om de hete brij heen te draaien.

Laat de dichter van Psalm 27 vader en moeder Van Hierboven nu toch met alle moeilijkheden zitten? Zo van: we moeten samen naar de kerk; maar dat doen we niet en dat is zondig…?
Zeker – wij moeten onze zonden blijven benoemen. Maar dat is niet de hoofdboodschap van dit kerklied.
In Psalm 27 leert vader en moeder Van Hierboven wat het adres is waar zij altijd, hun hele leven lang, met hun problemen naar toe moeten gaan. De familie Van Hierboven, en wij allen, moeten leren bidden:
“HEERE, leer mij Uw weg,
leid mij op een geëffend pad”[3].
Laat de God van hemel en aarde onze Routeplanner maar wezen!

Laten wij ons even voorstellen dat vader en moeder Van Hierboven hun leven lang kerkelijk gescheiden blijven.
Hoe moet dat dan verder?
De dichter van Psalm 27 zegt:
“Wacht op de HEERE,
wees sterk
en Hij zal uw ​hart​ sterk maken;
ja, wacht op de HEERE”[4].
Wij allen – vader en moeder Van Hierboven incluis – moeten beseffen dat sommige problemen op deze aarde niet worden opgelost.
Maar de Here ziet al Zijn kinderen.
Hij ziet ook de gelovige mensen die, als gevolg van de zonde die op aarde rondwaart, kerkelijke eenlingen geworden zijn.
Laten wij in die situatie, samen met vader en moeder Van Hierboven en alle andere kerkelijke eenlingen, die prachtige woorden uit Openbaring 22 maar repeteren: “En zie, Ik kom spoedig en Mijn loon is bij Mij om aan ieder te vergelden zoals zijn werk zal zijn. Ik ben de Alfa, en de Omega, het Begin en het Einde, de Eerste en de Laatste. Zalig zijn zij die Zijn geboden doen, zodat zij recht mogen hebben op de Boom des levens, en opdat zij door de ​poorten​ de stad mogen binnengaan”[5].

De God van hemel en aarde brengt Zijn kinderen eens bijeen.
Ja, ook als zij zich tot hun laatste dag op aarde in verschillende kerkverbanden bevinden!

Noten:
[1] Psalm 27:4 en 5.
[2] Dat is een huis dat gebruikt wordt om iemand te laten onderduiken.
[3] Psalm 27:11 a.
[4] Psalm 27:14.
[5] Openbaring 22:12, 13 en 14.

God in Europa

De verdeling van topfuncties binnen de Europese Unie gaf in de afgelopen dagen heel wat hoofdbrekens.
Gesteggel alom!
Achterkamertjes, bilateraaltjes, breakfastbreaks – het was er allemaal.

Het ging om een vijftal functies:
* de voorzitter van de Europese Commissie, het dagelijks bestuur van de Europese Unie.
* de voorzitter van de Europese Raad, waarin de regeringsleiders van alle EU-leiders vertegenwoordigd zijn.
* de hoge vertegenwoordiger van de Unie voor Buitenlandse Zaken en Veiligheidsbeleid, zeg maar: de buitenlandcoördinator
* de voorzitter van de Europese Centrale Bank
* de voorzitter van het Europees Parlement[1].
Jan en alleman had allerlei belangen. Hij wilde zus, zij wilde zo. ‘Als jij mij dit geeft, schenk ik jou dat’. Het was, kortom, een ruilhandel op hoog niveau.
En dan is er nog niets geschreven over stuurlui die aan wal stonden, en aldaar verkondigden dat een eurofiel de EU-dictatuur gaat leiden[2].

Journalisten zaten er boven op. Zodra er nieuws zou zijn wilden zij het als eerste brengen; dat spreekt vanzelf.

De kernvraag is: wat moeten Godvrezende mensen van al dat gedoe zeggen?
Moeten wij het nieuws maar hoofdschuddend volgen, en daarna zacht mopperend een kop koffie gaan drinken?
Er is wel wat meer te zeggen.

Laten we de denklijn van Daniël 2 maar volgen: “De Naam van God zij geloofd van eeuwigheid tot in eeuwigheid, want van Hem is de wijsheid en de kracht. Hij verandert de tijden en tijdstippen, Hij zet koningen af en stelt koningen aan, Hij geeft de wijsheid aan wijzen, de kennis aan wie verstand hebben. Hij openbaart diepe en verborgen dingen, Hij weet wat in het duister is, want het licht woont bij Hem. U, God van mijn vaderen, dank en prijs ik, omdat U mij wijsheid en kracht hebt gegeven”[3].
Dat spreekt Daniël uit als hij in een nachtvisioen van de Here te zien krijgt wat Nebukadnezar heeft gedroomd, en welke uitleg daarbij hoort.
Een exegeet noteert erbij: “In het licht van het voorgaande, zouden we verwachten dat de openbaring die Daniël krijgt een hoogtepunt in dit hoofdstuk is, maar de vermelding gebeurt terloops. Dit verhoogt de ironie: wat voor de wijzen van Babel en hun goden volstrekt onmogelijk is, is voor de God van de hemel zo vanzelfsprekend dat het nauwelijks aandacht nodig heeft”[4].

U weet het wellicht wel: de magiërs, de bezweerders en de tovenaars van de koning kunnen die droom niet navertellen, en ook niet uitleggen. Al die hoogfilosofische denkers staan, nu het erop aan komt, met de mond vol tanden: “Er is geen mens op de aardbodem die de zaak van de ​koning​ te kennen zou kunnen geven. Daarom is er ook geen ​koning, hoe groot of machtig ook, die een zaak als deze gevraagd heeft van welke magiër, bezweerder of Chaldeeër dan ook. Want de zaak waar de ​koning​ om vraagt, is te moeilijk. Er is niemand anders die het in de tegenwoordigheid van de ​koning​ te kennen kan geven dan de ​goden, die hun verblijf niet bij de schepselen hebben”[5].

Natuurlijk is het niet zo dat ons denken wordt omgevormd tot ‘Groot Inzicht’ als wij Daniëls stijl overnemen. Het is geen toverspreuk waar we in een oogwenk drie keer slimmer van worden.
Maar het is wel zo dat wij, in navolging van Daniël, kunnen en moeten belijden dat God de toekomst beheerst. Hij regelt de zaken. Hij geeft de geschiedenis vorm, onze achterkamertjes, bilateraaltjes en breakfastbreaks ten spijt.

Het is de Gereformeerd-synodale predikant H. Veldkamp (1895-1956) geweest die over het Bijbelboek Daniël eens schreef: “… heel het boek Daniel, zoowel in z’n historisch als profetisch gedeelte is Messiaansch, Christocentrisch, in zooverre de voortreffelijkheid van het koningschap van Christus boven de koninkrijken dezer wereld heel den gedachtengang beheerscht. Het eerste is eeuwig en blijvend, de laatste zijn wisselend en voorbijgaand. Het is evenwel niet alleen de voortreffelijkheid van het een boven het ander, maar ook en met name de antithese tusschen Godsrijk en wereldrijk, vrouwenzaad en slangenzaad, die eigenlijk reeds in het eerste vers van het eerste hoofdstuk aan den dag treedt, waar Babel en Jeruzalem tegenover elkaar staan. Van de botsingen tusschen het Rijk dat niet en dat wel van deze wereld is, gewaagt feitelijk elke bladzijde”[6].

In Europa staat Goddelijke almacht tegenover menselijke kleinheid.
Het spreekt boekdelen dat voor de verdeling van de topfuncties meerdere lange vergaderingen nodig waren. Na een marathon van twintig uur was men simpelweg geen steek verder gekomen.
Dat is een duidelijke demonstratie van de onmacht der ‘machtigen’.
En het zou heel goed kunnen zijn dat onze God, de Schepper en Onderhouder van hemel en aarde, daarmee een boodschap afgeeft: mensen, erken Mijn almacht – dan pas komt er een echte oplossing, want dan komt er verlossing. Verlossing van zonde en pijn. En er komt zicht op een heerlijke toekomst die nimmer ophoudt!

Noten:
[1] Zie hiervoor https://nos.nl/artikel/2291442-invulling-topfuncties-eu-nabij-timmermans-mogelijk-ec-voorzitter.html ; geraadpleegd op maandag 1 juli 2019.
[2] Zie hiervoor https://www.nrc.nl/nieuws/2019/07/02/trump-bewonderen-en-timmermans-niet-a3965769 ; geraadpleegd op dinsdag 2 juli 2019. Met de eurofiel wordt Frans Timmermans aangeduid.
[3] Daniël 2:20-23 a.
[4] Geciteerd uit de onlineversie van de Studiebijbel; commentaar bij Daniël 2:17-23.
[5] Daniël 2:10 en 11.
[6] H. Veldkamp, “Paraphrase van het boek Daniël”. – Franeker: T. Wever, z.j. – p. 10.