Openbaring 11 en onze evangelisatie

Het is Pinksteren geweest. Het Evangelie gaat de wereld in!
Dat blijkt bijvoorbeeld in Openbaring 11. In dat hoofdstuk gaat het over de twee getuigen.

Laten we enkele verzen uit dat hoofdstuk lezen.
“En Ik zal Mijn twee getuigen macht geven, en zij zullen, in rouwkleding gekleed, twaalfhonderdzestig dagen lang profeteren”.
En even verder:
“Zij [de twee getuigen] hebben macht de hemel te sluiten, zodat er geen regen zal vallen in de dagen dat zij profeteren. En zij hebben macht over de wateren om die in bloed te veranderen, en de aarde te treffen met allerlei plagen, zo vaak zij dat willen. En wanneer zij hun getuigenis volbracht hebben, zal het beest dat uit de afgrond opkomt, oorlog met hen voeren en het zal hen overwinnen en hen doden. En hun dode lichamen zullen liggen op de straat van de grote stad, die in geestelijke zin genoemd wordt Sodom en Egypte, waar ook onze Heere werd gekruisigd. En de mensen uit de volken, stammen, talen en naties zullen hun dode lichamen drieënhalve dag zien, en zullen niet toelaten dat hun dode lichamen in het graf gelegd worden. En zij die op de aarde wonen, zullen zich over hen verblijden, en zullen feest gaan vieren en elkaar geschenken sturen, omdat deze twee profeten hen die op de aarde wonen, zo gekweld hadden. En na die drieënhalve dag kwam er een levensgeest uit God in hen en zij gingen op hun voeten staan. En grote vrees overviel hen die hen zagen”[1].

De twee getuigen evangeliseren. Meer precies: zij bazuinen rond dat er bekering nodig is.
Het zijn twee getuigen. Daarom mogen en moeten we ervan uitgaan dat hun getuigenis waar is. Denkt u maar aan Deuteronomium 19: “Op de verklaring van twee getuigen of op de verklaring van drie getuigen staat de zaak vast”.
Erg vrolijk zijn de evangeliseerders niet. Zij zijn in de rouw, vanwege de treurige toestand in het land. En ze zeggen: ‘Mensen, luister toch naar de boodschap over Jezus. Want Hij komt snel om een oordeel over de wereld te vellen!’
De twee getuigen hebben een hoop macht. Zij kunnen zelfs het klimaat beïnvloeden, zodat er geen regen valt.
Kortom – de boodschap is donker en bedreigend. Vanuit de mens is gesproken is de reactie logisch: ‘Weg met die getuigen! Ze bedreigen ons immers. En het toppunt is dat ze ons leefklimaat bederven. Weg met die mensen. Doodt hen!’. Aldus geschiedt.
De twee getuigen worden niet begraven. Hun lijken liggen in de stad waar ook Jezus gekruisigd werd, Jeruzalem dus. De Godsstad is vergelijkbaar met Sodom – ja, zover is het al heen! Het is een dergelijke werkelijkheid die Asaf in Psalm 79 beschrijft:
“O God, heidenvolken zijn in Uw eigendom gekomen,
zij hebben Uw heilige tempel verontreinigd,
zij hebben Jeruzalem tot een puinhoop gemaakt.
Zij hebben de dode lichamen van Uw dienaren
aan de vogels in de lucht tot voedsel gegeven,
het vlees van Uw gunstelingen
aan de wilde dieren van het land.
Zij hebben hun bloed rondom Jeruzalem als water vergoten
en er was niemand die hen begroef”.
Het zogenaamd geweldige optreden van Gods vijanden wordt trots aan de wereld getoond. ‘Kijk eens even wat wij gepresteerd hebben. Die voorspelling over Christus’ terugkomst is een sprookje. Zijn boodschappers zijn om het leven gebracht. Dus het is klaar. Afgelopen. Einde. Uit’.
Die wereldwijde verspreide mededeling leidt tot een soort Sinterklaasstemming. De mensen gaan elkaar cadeaus sturen, onder het motto ‘Eindelijk zijn we van dat rampverhaal over de terugkomst van Jezus af. Wat wordt het leven daar een stuk blijer van!’.
En dan…
Dan staan de twee getuigen op uit de dood. De lijken staan plotseling weer rechtop. Wat een schrik voor de wereld!
Moeten de twee getuigen opnieuw aan het evangeliseren slaan? Nee, dat niet. Ze worden teruggeroepen naar hun thuisbasis: de hemel. Ze worden terug gehaald. In Openbaring 11 zien we zelfs een hemelvaart![2]

Wat zegt de dramatische geschiedenis van hierboven als het gaat over onze evangelisatie, anno Domini 2024?
Evangeliseren wordt moeilijk. Mensen in onze omgeving worden steeds ontoegankelijker voor Gods Woord.
Sommigen zouden de Bijbel het liefst doodzwijgen.
Voor anderen is de boodschap van de Bijbel op zichzelf niet genoeg. Hoezo? Dat zal hieronder blijken.

In het Nederlands Dagblad las ik een interview met de schrijfster Lale Gül.
Een paar citaten uit dat ND-verhaal:
“Schrijfster Lale Gül (26) groeide op in een conservatief-islamitisch gezin. Ze raakte haar geloof kwijt en heeft geen contact meer met haar ouders. ‘Het idee dat het leven ineens ophoudt, vind ik moeilijk te verteren’”.
En:
“Toen ik niet meer kon geloven, waren er ineens veel vraagtekens. Zou ik mijn overleden oma, met wie ik vijf jaar heb samengewoond, nooit meer terugzien? Die gedachte deed ineens heel veel pijn. En wat dacht ik nu van trouwen, en van seks buiten het huwelijk? Als de religie wegvalt, is er niks meer dat voor jou invult hoe je moet denken. Je moet het zelf maar uitvogelen”.
En:
“Ik noem mezelf geen atheïst, want wie ben ik om iets helemaal uit te sluiten? Maar ik neig wel naar het idee dat het toeval is dat er leven op aarde is. Om in een god te kunnen geloven heb ik meer nodig dan een heilig boek. Ook al geloven een miljard mensen, dat overtuigt mij nog niet. Mensen geloven van alles. Ik heb meer bewijs nodig. Ik zou graag kunnen geloven, maar het lukt mij niet met mijn intelligentie. Met alle vragen die ik heb. Als God zo barmhartig is, waarom moeten niet-moslims dan eeuwig branden? Waarom mag mijn homovriend geen homo zijn? Waarom is er lijden, en oneerlijkheid? Als al mijn vragen beantwoord konden worden, zou ik geloven”[3].  

Lale Gül komt sympathiek over. Ach, ik zou Lale het geloof zo graag gunnen!
Maar te midden van al die rustige uitleg en die vriendelijkheid staat het er toch duidelijk: ‘De Bijbel is niet genoeg. Daar ben ik te intelligent voor’.

In onze wereld zien wij de vage omtrekken van de beschrijving in Openbaring 11. Immers – de mensen leven daar een aangenaam leven. Heel veel dingen gaan door zoals ze altijd gingen. En die onheilsboodschappers? Nou ja, daar willen de mensen best een keer naar luisteren. Maar op de duur zijn die twee getuigen eigenlijk enorm irritant. ‘Want’, zeggen de mensen, ‘we zijn best zelfredzaam. En we hebben nog een heleboel vragen’.

Openbaring 11 brengt ons bij een kern van ons evangelisatiewerk: oproepen tot bekering.
Laten we er daarbij op letten wat er in Openbaring 11 niet staat.
Daar staat niet: ‘Elk van de getuigen beantwoordde om de beurt een vraag die bij de mensheid opkwam’.
Als wij het evangelie rondvertellen wil dat zeker niet zeggen dat we op alle vragen een antwoord weten.
Wat we wel weten is: Jezus heeft voor onze zonden geleden.
Wat we wel weten is: bij Jezus Christus is rust en veiligheid.
Daarom blijft de oproep van de kerk: kom bij Jezus en vindt rust.
Daarom blijft de oproep van de kerk: kom bij Jezus en ga met Hem de toekomst in.
Wat is geloven? Zeg het maar gewoon met Hebreeën 11: “Het geloof nu is een vaste grond van de dingen die men hoopt, en een bewijs van de zaken die men niet ziet”[4].

Kom, ga met ons en doe als wij, totdat Jezus Christus terugkomt op de wolken![5][6]

Noten:
[1] Openbaring 11:3 en Openbaring 11:6-11.
[2] In deze alinea citeer ik achtereenvolgens Deuteronomium 19:15b, Psalm 79:1-3.
[3] De citaten komen uit: “Mijn moeder haat haar leven vanwege mij”. In: Nederlands Dagblad, woensdag 15 mei 2024, p. 18,19.
[4] Hebreeën 11:1.
[5] In deze zin refereer ik aan Psalm 122:1 – berijmd; Gereformeerd Kerkboek-1986.
[6] Bij het schrijven van dit artikel gebruik ik onder meer https://www.kingcomments.com/nl/bijbelstudies/Op/11 ; geraadpleegd op woensdag 15 mei 2024.