Er is veel onrecht in de wereld. Wij worden vaak verkeerd begrepen. Wij worden niet zelden het slachtoffer van anderen die ons, bijvoorbeeld vanwege onverschilligheid, lomp en onvriendelijk behandelen. Het gebeurt in de uitoefening van ons beroep. En in talloze dagelijkse situaties. Ook in crisistijd.
Dat alles behoeft weinig uitleg. U weet daar alles van.
In het Woord van God wordt daar niet aan voorbij gekeken. Petrus schrijft in zijn eerste algemene brief: “Huisslaven, wees uw meesters met alle ontzag onderdanig, niet alleen hun die goed en welwillend zijn, maar ook die verkeerd handelen. Want dat is genade, als iemand om het geweten voor God dingen verdraagt die hem pijn doen, en daarbij ten onrechte lijdt”[1].
Is Petrus voorstander van de slavernij? Nee. Hij sluit wel aan bij de intermenselijke verhoudingen van zijn tijd.
Iemand legt uit: “De omgang met elkaar binnen de gemeente als ‘vrije mensen’ (…) betekent weliswaar gelijkwaardigheid van allen (…), maar niet het einde van alle maatschappelijke verhoudingen”. En: “Omdat de gelovigen God vrezen (…) wordt van hen verlangd dat zij ook hun aardse meesters met vreze (…) zullen respecteren en onderdanig zijn (…). De ‘vreze Gods’ (…) is het grondmotief voor alle sociale verhoudingen”[2].
De vreze Gods, daar gaat het dus om. Daar draait het om in heel ons leven. Op de werkvloer. In de kerk. In de sociale contacten die we hebben; met de buurman, in de supermarkt – enzovoort.
Vreze Gods – dat is een oude term voor Godvrezendheid, vroomheid, godsvrucht. In Psalm 22 zegt David:
“U die de HEERE vreest, loof Hem;
alle nakomelingen van Jakob, vereer Hem;
wees bevreesd voor Hem, alle nakomelingen van Israël”[3].
Gelovige mensen vereren hun God. Dat doen zij individueel. Zij doen het ook samen, in de kerk. Geen wonder dat de dichter van Psalm 119 zegt:
“Ik ben een metgezel van allen die U vrezen
en die Uw bevelen in acht nemen”[4].
Er is heel wat onrecht in de wereld, schrijft Petrus. Op de werkvloer bijvoorbeeld. En het “is genade, als iemand om het geweten voor God dingen verdraagt die hem pijn doen”.
Door Gods genade kunnen kinderen van God onrecht verdragen. In de maatschappij. In de kerk. Ja, overal waar wij leven en werken. En daarbij geldt dan ook Mattheüs 5: “Zalig zijn de vredestichters, want zij zullen Gods kinderen genoemd worden. Zalig zijn zij die vervolgd worden om de gerechtigheid, want van hen is het Koninkrijk der hemelen. Zalig bent u als men u smaadt en vervolgt, en door te liegen allerlei kwaad tegen u spreekt, omwille van Mij. Verblijd en verheug u, want uw loon is groot in de hemelen, want zo hebben ze de profeten vervolgd die er vóór u geweest zijn”[5].
Hoe beantwoorden wij onrecht? Zeker – wij mogen daar best iets van zeggen. En ja, soms zullen er verhoudingen op scherp staan. Maar laten tegenstellingen in maatschappelijke relaties niet leiden tot haat of vijandschap! Altijd moet er de bereidheid om in vrede met elkaar te leven. Zoals Paulus aan de christenen in Philippi schrijft: “Uw welwillendheid zij alle mensen bekend. De Heere is nabij”[6].
Veel mensen vinden christenen, Gereformeerde mensen incluis, maar ‘vreemde vogels’. Die christenen niet heel vaak op voor hun rechten. Gereformeerden staken zelden. Soms lijkt het erop dat kerkmensen onrecht in de wereld maar een beetje laten voor wat het is. Merkwaardig vindt men dat. Zeer merkwaardig.
Niettemin is het allemaal heel verklaarbaar. Dat blijkt als we enkele woorden uit Philippenzen 3 citeren: “Ons burgerschap is echter in de hemelen, waaruit wij ook de Zaligmaker verwachten, namelijk de Heere Jezus Christus, Die ons vernederd lichaam veranderen zal, zodat het gelijkvormig wordt aan Zijn verheerlijkt lichaam”[7].
Christenen, Gereformeerden incluis, zijn in zekere zin wereldvreemd. Hun tweede vaderland, hun betere vaderland, is in zicht.
Daarom hoeven wij ook niet alles uit dit aardse leven te halen. Het hoeft niet allemaal tiptop te zijn. Wij weten: er komt iets heel moois aan. Het wordt nog veel beter!
Tenslotte – Petrus schrijft: “Want dat is genade, als iemand om het geweten voor God dingen verdraagt die hem pijn doen”.
Dat klinkt vreemd: de genade komt tot ons via pijn en verdriet. Hoe zit dat precies?
Petrus legt het in het slot van 1 Petrus 2 uit.
“Want wat voor roem is er als u het geduldig verdraagt wanneer u zondigt en daarvoor slagen ontvangt? Maar als u het geduldig verdraagt wanneer u goeddoet en daarvoor lijdt, is dat genade bij God. Want hiertoe bent u geroepen, omdat ook Christus voor ons geleden heeft; Hij laat ons zo een voorbeeld na, opdat u Zijn voetsporen zou navolgen; Hij, Die geen zonde gedaan heeft en in Wiens mond geen bedrog gevonden is; Die, toen Hij uitgescholden werd, niet terugschold, en toen Hij leed, niet dreigde, maar het overgaf aan Hem Die rechtvaardig oordeelt; Die Zelf onze zonden in Zijn lichaam gedragen heeft op het hout, opdat wij, voor de zonden dood, voor de gerechtigheid zouden leven. Door Zijn striemen bent u genezen. Want u was als dwalende schapen; maar u bent nu bekeerd tot de Herder en Opziener van uw zielen”.
Laten wij maar onze Herder toegaan. En laten wij bidden:
“O herder, die uw volk wilt leiden,
als schapen Israël wilt weiden,
die Jozef als uw kudde hoedt,
verhoor ons, HERE, wees ons goed.
Gij, die uw troon op cherubs sticht,
verschijn ons in uw blinkend licht
Doe ons uw kracht ten leven blijken,
dan zullen Wij van U niet wijken.
Dan wordt uw naam door ons geëerd,
o HEER, die alle ding regeert.
Verlos ons, toon ons ’t lieflijk licht
van uw vertroostend aangezicht”[8].
Noten:
[1] 1 Petrus 2:18 en 19.
[2] Geciteerd uit de onlineversie van de Studiebijbel; commentaar bij 1 Petrus 2:18.
[3] Psalm 22:24.
[4] Psalm 119:63.
[5] Mattheüs 5:9-12.
[6] Philippenzen 4:5.
[7] Philippenzen 3:20.
[8] Psalm 80:1 en 10 – berijmd; Gereformeerd Kerkboek-1986.
