Hartelijk welkom op deze weblog

Dit is een bloggebied van B. de Roos.
Op deze plaats verschijnen artikelen over het kerkelijk leven in Nederland. Ook zijn hier Schriftstudies en meditaties te lezen. De stukken zijn geschreven vanuit een Gereformeerd standpunt.
In de regel verschijnt hier op maandag, dinsdag, woensdag, donderdag en vrijdag een nieuw artikel; dat gebeurt rond 7 uur ’s morgens. Op christelijke feestdagen en op Nieuwjaarsdag wordt deze internetpagina niet ververst.
Reacties op artikelen zijn welkom. De besluiten met betrekking tot plaatsing van die respons op deze pagina worden genomen door de eigenaar van deze weblog. Anonieme reacties worden nooit geplaatst.

Deze website bestaat sinds vrijdag 2 september 2011. De weblog is een voortzetting van ‘Artikelen over Gereformeerd leven in Nederland’, een blog die sinds woensdag 26 mei 2004 verscheen bij web-log.nl.

Laten wij niet trots zijn op onszelf

Vaak, heel vaak wordt overpeinsd hoe wij heden ten dage kerk moeten zijn. Laten wij aansluiting zoeken bij de maatschappij!, roepen de mensen. Laten wij toegankelijke taal gebruiken!, proclameren anderen. Blijf jezelf!, prediken sommigen.
Met al dat geroep om ons heen is de neiging om mismoedig in de stoel te zakken bijna onbedwingbaar.
Wat zal men thans nog over al deze dingen zeggen?

Wij moeten, als u het mij vraagt, vooral niet teveel met onszelf bezig zijn.
Zo van: bij ons moet je wezen.
Of ook: hier is ’t goed, wat de rest van de kerkgenootschappen doet moet u maar negeren.
Of: wij zijn de ware kerk.

‘Dit is de ware kerk’.
Laten wij met een dergelijk statement voorzichtig wezen.
Dat noteer ik met een schuin oog op 1 Corinthiërs 1[1].

Met name heb ik het oog op deze woorden: “En het onaanzienlijke van de wereld en het verachte heeft God ​uitverkoren, en wat niets is, om wat iets is teniet te doen, opdat geen vlees voor Hem zou roemen. Maar uit Hem bent u in ​Christus​ ​Jezus, Die voor ons is geworden wijsheid van God en ​gerechtigheid, ​heiliging​ en verlossing, opdat het zal zijn zoals geschreven staat: Wie roemt, laat hij roemen in de Heere”[2].

We moeten ons niet laten voorstaan op onze eigen prestaties.
Er zijn kerken waar dominees werken die mensen trekken. Er komen gasten in de kerk die de dominee graag eens willen horen. De kerk groeit, tegen de maatschappelijke tendens in.
In zo’n situatie kan er heel snel een sfeer ontstaan van: wij doen het goed, want onze kerk groeit.
Ziet u waar het fout gaat?

De apostel Paulus kent Gods Woord. Hij preludeert op woorden uit Jeremia 9: “Zo zegt de HEERE: Laat een wijze zich niet beroemen op zijn wijsheid, laat de held zich niet beroemen op zijn sterkte, laat een rijke zich niet beroemen op zijn rijkdom. Maar laat wie zich beroemt, zich daarop beroemen dat hij begrijpt en Mij kent dat Ik de HEERE ben, Die goedertierenheid bewijs, recht en ​gerechtigheid​ op de aarde doe, want in die dingen vind Ik vreugde, spreekt de HEERE”[3].

Jeremia profeteert tegen een volk dat God de rug toekeert.
Een exegeet schrijft: “Zij worden vermaand zich niet te beroemen op hun wijsheid, kracht en rijkdom (…). Laat degene die wil roemen, daarin roemen inzicht te hebben en de HERE te kennen, die trouw, recht en gerechtigheid doet op aarde (…). Dat zijn de zaken waarin God behagen schept en die ook door de mens nagevolgd moeten worden. Deze kennis ontbreekt echter bij het volk, dat het woord van de HERE verworpen heeft”[4].

Op basis van dat Oudtestamentische onderwijs zegt Paulus tegen de Corinthiërs: laat het met u niet dezelfde kant op gaan!

De hierboven reeds geciteerde exegeet schrijft over de woorden ‘Wie roemt, laat hij roemen in de Heere’: het gaat hier “om het met nederige blijdschap belijden en verkondigen van Gods genade”. Die genade blijkt met name in het reddingswerk van Jezus Christus.

De vermaning in hoofdstuk 3 zit in dezelfde sfeer: “Laat daarom niemand roemen in mensen, want alles is van u (…) U echter bent van ​Christus​ en ​Christus​ is van God”[5].

Laat u niet voor staan op kennis van Gods Woord. Die boodschap keert in de eerste brief aan de Corinthiërs regelmatig terug. Bijvoorbeeld in de volgende teksten.

Hoofdstuk 4: “En wat hebt u dat u niet hebt ontvangen? En als u het ook ontvangen hebt, waarom roemt u alsof u het niet ontvangen had?”[6].

Zelfs een beetje opgeblazenheid is al niet oké: “Uw roem is niet goed. Weet u niet dat een klein beetje zuurdeeg het hele deeg doorzuurt? Verwijder dan het oude zuurdeeg, opdat u een nieuw deeg zult zijn. U bent immers ongezuurd, want ook ons Paaslam is voor ons geslacht: ​Christus”[7].

Paulus – notabene de brenger van het Evangelie; een man die echt in Gods Woord thuis is! – laat zich er ook niet op voor staan. Want hij schrijft in hoofdstuk 9: “Als ik het ​Evangelie​ verkondig, is er voor mij (…) geen reden tot roem. De noodzaak daarvan is mij immers opgelegd. En wee mij, als ik het ​Evangelie​ niet verkondig!”[8].
Dat schrijft Paulus aan de pas ontstane kerk in de havenstad Corinthe.

In het verleden is vaak geschreven en gesproken over de ware kerk[9]. En dat is terecht. Want die term ‘ware kerk’ komen we in de Nederlandse Geloofsbelijdenis tegen.
Bijvoorbeeld in artikel 9: “…de Vader wordt genoemd onze Schepper door zijn kracht; de Zoon is onze Heiland en Verlosser door zijn bloed; de Heilige Geest is onze Heiligmaker, doordat Hij woont in ons hart. Deze leer van de Heilige Drie-eenheid heeft de ware kerk altijd gehandhaafd…”.
En in artikel 29: “Wij geloven dat men nauwgezet en met grote zorgvuldigheid, vanuit Gods Woord, behoort te onderscheiden welke de ware kerk is, omdat alle sekten die er tegenwoordig in de wereld zijn, zich ten onrechte kerk noemen” en: “……wij bedoelen dat men het lichaam en de gemeenschap van de ware kerk moet onderscheiden van alle sekten, die beweren dat zij de kerk zijn”.
De term ‘ware kerk’ mag niet in onbruik raken.

Uit 1 Corinthiërs 1 leren we echter dat het ware kerk-zijn geen prestatie van mensen is. Het is geen resultaat van noeste arbeid.
Alles wat wij in de kerk hebben is gekregen. Wie lid is van de kerk, is dat omdat hij daarvoor de kracht van Jezus Christus heeft ontvangen. Sterker nog: hij is door Gods genade uitgekozen!

De echte kerk weet zich geheel afhankelijk van de Redder van het leven.
In de kerk is het leven daarom kostbaar.
Met die stelling staan we recht tegenover de Rooms-katholieke kerk. Over dat kerkgenootschap schrijft iemand: “De R.K.K. beweert de enige ‘ware’ kerk op aarde te zijn. Zij heeft haar begin in de dagen van de Here Jezus met de apostel Petrus als haar eerste paus en vertegenwoordiger van Christus op aarde. In werkelijkheid werd de Rooms-katholieke kerk pas georganiseerd rond 313 na Christus. In de eerste drie eeuwen werd de ware kerk bijna uitgeroeid door de vervolgingen van het heidense Rome. Deze vervolgingen namen in hevigheid toe onder de regeringen van de heidense keizers vanaf Nero tot aan Diocletianus. In 303 na Christus besloot Diocletianus de christelijke kerk uit te roeien door een rij van edicten uit te vaardigen, de één nog zwaarder dan de andere. Bij duizenden werden de christenen gemarteld, met pek overwogen of voor de leeuwen geworpen”[10].

Wie de bovenstaande passage over de Rooms-katholieke kerk in voorbije eeuwen bekijkt, beseft eens te meer hoe belangrijk het is dat mensen hun eigen kracht in de kerk vooral niet naar voren schuiven.

‘Laat niemand roemen in mensen’, schrijft Paulus in 1 Corinthiërs 3.
Dat moeten wij in de kerk maar weer eens goed tot ons door laten dringen!

Noten:
[1] De keuze voor een tekst uit 1 Corinthiërs is mede ingegeven door het feit dat ik op woensdag 12 september 2018 tijdens een vergadering van de mannenvereniging Augustinus van De Gereformeerde Kerk Groningen een korte inleiding hoop te houden over schets 1 van: Ds. G. van Rongen, “Jaagt de liefde na – schetsen over de eerste brief van de apostel Paulus aan de gemeente te Korinthe”. – Nederlandse Bond van Gereformeerde Jeugdverenigingen, [ca. 1984]. – pagina 5-14.
[2] 1 Corinthiërs 1:28-31.
[3] Jeremia 9:23 en 24.
[4] Citaat uit de onlineversie van de Studiebijbel; commentaar bij Jeremia 9:22 en volgende.
[5] 1 Corinthiërs 3:21 en 23.
[6] 1 Corinthiërs 4:7 b.
[7] 1 Corinthiërs 5:6 en 7.
[8] 1 Corinthiërs 9:16.
[9] Ikzelf heb ook al wel vaker over het begrip ‘ware kerk’ geschreven. Zie bijvoorbeeld mijn artikel ‘Ware kerk’, hier gepubliceerd op vrijdag 5 september 2014. Te vinden op https://bderoos.wordpress.com/2014/09/05/ware-kerk/ .
[10] Geciteerd van https://www.levendwater.org/brochures/lw18/de%20Rooms%20Katholieke%20Kerk.htm ; geraadpleegd op maandag 11 juni 2018.

Filosofie of theologie

Lammert Kamphuis is een filosoof. Onlangs publiceerde hij het boek ‘Filosofie voor een weergaloos leven’[1].
Lammert is een zoon van de Gereformeerd-vrijgemaakte theoloog J. Kamphuis. Kerk en geloof ervoer Lammert als dogmatisch en beknellend.

Een recensie van bovengenoemd boek eindigt als volgt: “…hoezeer Kamphuis ook zoekt naar openheid, en hoe scherpzinnig, wellevend, mild en vrolijk dat ook uitpakt in zijn essays, de filosofie eronder blijft een gesloten systeem – misschien wel net zo gesloten als hij zelf de kerk van zijn jeugd ervaren heeft. Filosofie à la Kamphuis presenteert zich vragend, nieuwsgierig en wars van zekerheden maar kent aan de basis een stel zekerheden die muurvast liggen in een materialistisch soort atheïsme (…). Je moet het zelf doen, je leeft (en sterft) maar één keer, het hangt af van jouw inzet, jouw ontwikkeling, wijsheid, vitaliteit. Verwacht maar geen genade. Verpruts het op het podium van het leven, en het is voor eens en voor altijd verprutst”[2].

De vraag is natuurlijk: is het niet beknellend als je alleen maar aangewezen bent op jouw inzet, jouw inzicht, jouw energie?
Ik zou denken van wel. En die recensent dacht dat blijkbaar ook.

Nu ik dit tot mij door laat dringen, denk ik aan het begin van Paulus’ eerste brief aan de christenen in Corinthe[3]. Ik citeer: “Paulus, een geroepen ​apostel​ van ​Jezus​ ​Christus​ door de wil van God, en Sosthenes, de broeder, aan de ​gemeente​ van God die in Corinthe is, aan de ​geheiligden​ in ​Christus​ ​Jezus, geroepen ​heiligen, met allen die de Naam van onze Heere ​Jezus​ ​Christus​ aanroepen, in elke plaats, zowel hun als onze Heere: genade​ zij u en ​vrede​ van God, onze Vader, en van de Heere ​Jezus​ ​Christus”[4].

Twee keer staat in bovenstaand citaat het woord ‘geroepen’. Kletos staat daar in het Grieks. ‘Dat betekent: geroepen, uitgenodigd om het heil in Christus te verkrijgen. Die uitnodiging klinkt alle eeuwen door. Die invitatie klinkt iedere zondag in een onoverzienbaar aantal kerken, overal ter wereld. Die uitnodiging horen we, of lezen we, ons hele aardse leven lang. In de Bijbel. In kerkdiensten. In kranten, boeken en tijdschriften.

Natuurlijk, als wij naar onszelf kijken hebben we de neiging om die uitnodiging af te slaan. Lammert Kamphuis zegt zelf: “Niet door te stoppen met denken vind je rust, maar door je denken uit te dagen en te verrijken met eeuwenoude en kersverse filosofische ideeën. Zo leer je relativeren en op nieuwe manieren te kijken naar de wereld, naar anderen en naar jezelf”. De kerk geeft volgens Kamphuis “in beton gegoten antwoorden”.
Nu ja, laten we zeggen dat de kerk antwoorden geeft die altijd op Gods Woord gebaseerd zijn.

Maar overigens zien we in 1 Corinthiërs 1 weinig beton. We horen de uitnodiging om toe te treden tot het eeuwig heil.
Eeuwig geluk, altijddurende vrede – wie zou die uitnodiging afslaan? Je gaat er immers alleen maar op vooruit?
Paulus schrijft in 1 Corinthiërs 1 over “geheiligden​ in ​Christus​ ​Jezus”.
Mensen zijn van nature vastlopers. Problemensjouwers. Moeilijkmakers.
Maar kerkmensen worden geheiligd. Apart gezet.
In Christus Jezus.
Christus: achter die naam zitten de begrippen Profeet, Leraar, Hogepriester en Koning. Christus toont ons de wil van God. Christus is onze Verlosser. Christus is onze Beschermer. Hij heeft Zijn kinderen in permanente bewaring[5].
Jezus: die naam houdt in dat Hij ons van zonde verlost; Hij is ook onze enige echte Redder[6].
Wij zijn geheiligd. Niet als op zichzelf staande mensen. Maar als mensen die verbonden zijn aan de Heiland. En dat is een verbinding die nooit verbroken wordt. Er komt nooit een moment dat ergens de term ‘Error 404’ verschijnt. Nergens komt ‘Not Found’ te staan.

Verwacht maar geen genade. Dat is een deel van de filosofie van Lammert Kamphuis.
Maar in 1 Corinthiërs 1 wordt ons zowel genade als vrede aangeboden.
Mensen die uit zichzelf zomaar het criminele pad op gaan krijgen gratie.

Ach, ik begrijp wel dat Lammert Kamphuis, en heel veel anderen, eigenlijk wel genoeg aan zichzelf hebben.
De keuze waar wij voor staan is deze: zelfgenoegzaamheid of Zijn genade.
En één ding is zeker: Gods genade is nog veel weergalozer dan de weergaloosheid van Lammert en de zijnen!

Noten:
[1] De gegevens van dat boek zijn: Lammert Kamphuis, “Filosofie voor een weergaloos leven”. – Amsterdam: Uitgeverij De Bezige Bij, 2018. – 256 p.
[2] Dick Schinkelshoek, “Lammert Kamphuis: filosoof zonder geloof”. In: Gulliver, bijlage bij het Nederlands Dagblad, vrijdag 8 juni 2018, p. 10.
[3] De keuze voor een tekst uit het Bijbelboek 1 Corinthiërs  is mede ingegeven door het feit dat ik op woensdag 12 september 2018 tijdens een vergadering van de mannenvereniging Augustinus van De Gereformeerde Kerk Groningen een korte inleiding hoop te houden over schets 1 van: Ds. G. van Rongen, “Jaagt de liefde na – schetsen over de eerste brief van de apostel Paulus aan de gemeente te Korinthe”.  – Nederlandse Bond van Gereformeerde Jeugdverenigingen, [ca. 1984]. – pagina 5-14.
[4] 1 Corinthiërs 1:1, 2 en 3.
[5] Zie Heidelbergse Catechismus – Zondag 12, vraag en antwoord 31: “Waarom wordt Hij Christus, dat is Gezalfde, genoemd?
Antwoord:
Omdat Hij door God de Vader is aangesteld en met de Heilige Geest gezalfd tot onze hoogste Profeet en Leraar, tot onze enige Hogepriester en tot onze eeuwige Koning. Als Profeet en Leraar heeft Hij ons de verborgen raad en wil van God over onze verlossing volkomen geopenbaard. Als Hogepriester heeft Hij ons met het enige offer van zijn lichaam verlost en blijft Hij met zijn voorbede steeds bij de Vader voor ons pleiten. Als Koning regeert Hij ons met zijn Woord en Geest, en beschermt en bewaart Hij ons bij de verworven verlossing.
[6] Zie Heidelbergse Catechismus – Zondag 11, vraag en antwoord 29: “Waarom wordt de Zoon van God Jezus, dat is Verlosser, genoemd?
Antwoord:
Omdat Hij ons verlost van al onze zonden, en omdat er bij niemand anders enig behoud te zoeken en te vinden is”.

Genieten is een gave van God

Drinkt u wel eens een glas wijn?
Schrijver dezes doet dat regelmatig. Eén glas per dag, meestal.

In het Woord van God komen we mensen tegen die aanzienlijk meer wijn drinken. In Spreuken 23 bijvoorbeeld:
“Verkeer niet met hen die zich dronken drinken aan ​wijn,
of onder hen die zich te buiten gaan aan vlees.
Want een dronkaard en wie zich te buiten gaat, zullen arm worden,
en een roes doet verscheurde ​kleren​ dragen”[1].

Die tekst uit Spreuken 23 staat onder Zondag 42 van de Heidelbergse Catechismus. Het is een Schriftbewijs bij de zin: “Ook verbiedt Hij alle hebzucht, evenals alle misbruik en verkwisting van zijn gaven”[2].

De God van hemel en aarde geeft ons veel materialen om te gebruiken.
En ja, aan de één geeft hij meer dan aan de ander. Wij weten allen: het is ongelijk verdeeld in de wereld. Maar daar gaat het nu niet om.
De kwestie is: gebruiken wij die materialen, of verbruiken wij die?
Het is, wat mij betreft, tekenend dat een internetpagina die aan synoniemen gewijd is, bij het trefwoord ‘genieten’ met name focust op begrippen als: beschikken over, bezitten, hebben… Genieten lijkt voor velen pas mogelijk te zijn als je de beschikking hebt over veel geld en/of onroerend goed[3].

U kent vast die verhalen wel over mensen die, op kosten van de zaak, het er op allerlei manieren flink van nemen.
Een topambtenaar die 4400 euro bij de baas declareert, een ambtenaar die voor 190 euro declareert na een dinertje met een journalist van RTL, ambtenaren die omkoopbaar zijn zodat een auto-importeur een miljoenenorder kan binnenslepen – het is in de laatste jaren allemaal langs gekomen[4].

Volgelingen van Christus staan, als het goed is, heel anders in de wereld.

De Here deelt uit ons Zijn gaven uit. En daar mogen wij van genieten.
Prediker zegt in hoofdstuk 3: “Hij heeft alles op zijn tijd mooi gemaakt. Ook heeft Hij de eeuw in hun ​hart​ gelegd, zonder dat de mens het werk dat God gedaan heeft, van het begin tot het eind kan doorgronden. Ik heb gemerkt dat er voor hen niets beter is dan zich te verblijden en het goede te doen in hun leven, ja ook, dat ieder mens eet en drinkt en het goede geniet van al zijn zwoegen. Dat is een gave van God”[5].
We kunnen het werk van God niet begrijpen. We hoeven de gang van zaken in de wereld niet voortdurend te analyseren. Wij mogen er eenvoudig van genieten.

Dat genieten is op zichzelf trouwens al een gave.
In een situatie van rijkdom ligt dikdoenerigheid op de loer.
Wie over voldoende financiële middelen beschikt, kan ook enigszins zwartgallig denken: ik zit hier rijk te wezen, maar een paar straten verder heerst armoede – wat is deze wereld toch onevenwichtig!
Welnu, de Here geeft ook het genieten. Uit Zijn hand ontvangen wij het gevoel dat wij een buitengewoon aangenaam leven hebben. Hij geeft ons de blijheid: wat mooi dat ik dit allemaal heb!
Genieten: dat betekent niet dat je je dik eet. Schriftuurlijk genieten, dat is: in dank aan God aanvaarden.

Diezelfde Prediker stelt in hoofdstuk 7: “Geniet op de dag van voorspoed van het goede, maar bedenk op de dag van tegenspoed dat God zowel de ene als de andere gemaakt heeft, zodat de mens niet kan doorgronden iets wat na hem zijn zal”[6].
Over oude mensen zeggen we wel eens: zij zijn mensen van de dag. Maar eigenlijk zijn wij dat allen – jong en oud.
En in al onze omstandigheden moeten we bedenken dat God onze dagen maakt. ‘Maak er wat van’, zeggen we soms tegen elkaar. Maar één ding is zeker: God maakt de dag. Die dag vullen wij, als het goed is, zo dat het tot Gods eer is.
En ja, dan zijn de omstandigheden zeer verschillend:
* in kerkelijk werk dat in de huizen van gemeenteleden en in studeerkamers gebeurt
* in de drukte van een bouwbedrijf waar koortsachtig gewerkt wordt om zo snel mogelijk een goed product neer te zetten
* in de keuken, waar een oude man zijn eigen potje kookt.

Juist omdat die omstandigheden zo uiteenlopen, ziet dat genieten er heel verschillend uit. Met een schuin oog op de voorbeelden van hierboven noteer ik het volgende:
* genieten van een goed gesprek over Gods Woord en de praktische consequenties daarvan
* genieten omdat jouw werk in het bouwbedrijf ervoor zorgt dat alle collega’s verder kunnen werken
* genieten van de geur van heerlijke soep.

Genieten – dat lukt in deze wereld vrijwel nooit de hele dag.
Maar juist daarom is het van belang om er ons tijdens die spaarzame genietmomenten van bewust te zijn dat Schriftuurlijk genieten betekent: in dank aan God aanvaarden.

Misschien zegt u: hierboven staat een mooi verhaal.
Maar in mijn omstandigheden lukt dat genieten mij eigenlijk niet zo goed. Vanwege mijn verleden. Vanwege mijn situatie in het heden. En die toekomst in de hemel? Daar zie ik nu nog zo weinig van. Dat laatste zal waar wezen.
Laat ik u dan op Jesaja 65 mogen wijzen. In dat hoofdstuk presenteert de profeet Jesaja, om zo te zeggen, een uitvergroting van de nieuwe hemel en de nieuwe aarde. Jesaja zegt: “Want de dagen van Mijn volk zullen zijn als de dagen van een boom, en Mijn uitverkorenen zullen lang genieten van het werk van hun handen”[7].
Ziet u het?
Genietmomenten zijn er dan niet meer. Want daar hebben wij te maken met de eeuwige heerlijkheid. Een glorieuze tijd waar niet genieten eenvoudigweg nooit meer aan de orde is.
Als het leven op deze aarde bij tijden moeilijk is, kunnen we ons altijd nog verheugen op het eeuwige genieten in de hemel!

Noten:
[1] Spreuken 23:20 en 21.
[2] Geciteerd uit: Heidelbergse Catechismus – Zondag 42, antwoord 110.
[3] Zie https://synoniemen.net/index.php?zoekterm=genieten ; geraadpleegd op woensdag 6 juni 2018.
[4] “RTL-journalist at te duur”. In: Nederlands Dagblad, vrijdag 13 november 2015, p. 4; “Corruptie in Nederland”, redactioneel commentaar. In: Nederlands Dagblad, maandag 12 juni 2017, p. 3.
[5] Prediker 3:11, 12 en 13.
[6] Prediker 7:14.
[7] Jesaja 65:22.

Verlangen

We hebben allemaal zo onze verlangens. Misschien heeft u, voor uw gevoel, wel heel vréémde begeerten en behoeftes; wellicht zelfs ideeën waarmee u liever niet te koop loopt.

Echter: sommige verlangens worden werkelijkheid.
Wat kun je daar diep-blij om zijn!

Dat zijn de Israëlieten in 2 Kronieken 15 ook.
Leest u maar mee: “Heel Juda was verblijd over de eed, want zij hadden met heel hun ​hart​ gezworen, en met heel hun verlangen Hem gezocht. Hij werd door hen gevonden, en de HEERE gaf hun rust van rondom”[1].

Waar gaat dit over?
In welk tekstverband staan de bovenstaande woorden?
Daarover hieronder meer.

Eerst een driedelig antwoord op de vraag: wat is 2 Kronieken eigenlijk voor een Bijbelboek?[2]
1.
De Bijbelboeken 1 en 2 Kronieken vormden oorspronkelijk één geheel. Ze beschrijven met name de geschiedenis van de regering van koning David, van zijn zoon Salomo en van de overige koningen uit dat geslacht.
2.
De Joden nemen aan dat de schriftgeleerde Ezra de auteur van de Kronieken is. Maar dat is lang niet zeker.
3.
De boodschap van 2 Kronieken is: zoek de Here!
Dat betekent: betrek de God van hemel en aarde bij alles wat je doet.
En ook: ga in het gebed naar Hem toe. En leg Hem dan je problemen maar voor. Al jouw vragen. Al het verdriet dat je in stilte met je mee draagt. Het heimwee dat u hebt naar uw overleden echtgenoot. Enzovoort.
En ook: zeg Hem maar hoe blij je bent. Met jouw huis. Met de natuur om je heen. Met jouw vrienden. Met jouw dagelijks werk. Met uw gezondheid.
Die boodschap geldt ook vandaag nog. Zeker wel!

In 2 Kronieken 15 lezen we over een gebeurtenis rond koning Asa[3].

Asa’s regering verplaatst ons zo ongeveer naar de periode 912-870 voor Christus.
Asa doet aan reformatie. Re-formatie, dat houdt in: opnieuw vormgeven aan ware godsdienst. En dat is precies waar Asa mee bezig is. Hij heeft namelijk een enorme hekel aan afgoderij.
Asa bouwt vestingen. En hij verslaat de Ethiopiërs.
Is er niks op Asa aan te merken? Jawel. Op een bepaald moment zoekt hij steun bij Benhadad I, de koning van Syrië. Er is een profeet – hij heet Hanani – die Asa daarvan probeert terug te houden. Want je moet geen steun zoeken bij mensen, maar bij God. Maar dat helpt niet. Asa zet zijn eigen zin door.

Nu dan 2 Kronieken 15.

Daar krijgt Azarja door toedoen van de Geest van God profetische gaven.
Azarja zegt: de houding van God zal afhangen van uw eigen handelwijze.
Dat illustreert Azarja met de geschiedenis van Israël. De Israëlieten hebben zich heel lang van God afgekeerd. Zij moesten niks meer van Hem hebben. Er gebeurden een aantal rampen achter elkaar. Pas toen gingen de Israëlieten weer terug naar de hemelse Heer.
In de tijd van de Richteren was het land eigenlijk heel erg onveilig. Allerlei volksstammen raakten met elkaar in gevecht.
Zo gaat dat als je de Here maar laat praten. Zo gaat dat als je Hem in de praktijk van het leven negeert.

En wat is de boodschap voor Asa?
Wat is de boodschap voor het volk waarover Asa regeert?
Koning Asa heeft de Here aangeroepen voor hij een strijd aanging. Asa heeft de belofte gekregen dat de Here naar Zijn kinderen toe komt als zij daar om vragen. Hij zal Zich naar hen toe keren en hen helpen.

Van die boodschap krijgt koning Asa nieuwe energie.
Hij laat afgodsbeelden uit het land verwijderen.

Dat trekt volk aan.
Een exegeet schrijft: “In groten getale zijn er Israëlieten weggetrokken uit Noord-Israël naar het koninkrijk Juda om daar te wonen, toen ze merkten dat de HERE het bewind van Asa zegende (…). In de lente van 898/897 v.Chr. (de derde maand van Asa’s vijftiende regeringsjaar) komt het volk samen in Jeruzalem (…) en offert zevenhonderd runderen en zevenduizend schapen en geiten uit de oorlogsbuit”[4].

Het is menens.
De burgers leggen zelfs een eed af: iedereen die geen ernst maakt met de ware godsdienst wordt ter dood gebracht!
Dat klinkt in onze oren niet zo goed. Is er geen godsdienstvrijheid? Is dit niet heel kort door de bocht? Gaat dit niet veel te ver?
Het is belangrijk dat we beseffen dat de God van hemel en aarde Zijn volk leiden wil. Hij wil al Zijn kinderen naar een heerlijke toekomst brengen. Maar als het hier om gaat, geldt:
* het is zwart of wit
* voor of tegen God
* godvrezend of goddeloos.
En nee, daar zit niks tussen.
Voor mensen uit de eenentwintigste eeuw is dat maar moeilijk voorstelbaar. Wij denken immers in nuances. In schakeringen.
In de eenentwintigste eeuw zijn wij het verleerd om in ‘voor’ of ‘tegen’ te denken. Maar een Bijbelgedeelte als 2 Kronieken 15 bepaalt ons erbij dat ware godsdienst echt op de eer van God gericht moet zijn. En nergens anders op!

In 2 Kronieken 15 staat iets opvallends: heel Juda had “met heel hun verlangen Hem gezocht. Hij werd door hen gevonden”.
Heel Juda notabene! Ze zijn verenigd in hun verlangen naar Hem. Zij willen niets liever dan leven met Hem. Iedere stap in hun bestaan willen zij met Hem doen.

Die eensgezindheid zien we in het kerkelijk leven van vandaag niet vaak terug. Integendeel. Er is veel gerommel. Er is niet zelden gedoe. Het lijkt steeds meer voor te komen dat kerkmensen de kerk verlaten omdat zij met een aantal van hun broeders en zusters niet langer door één deur kunnen.
Als u het mij vraagt is 2 Kronieken 15 ook voor ons een heel leerzaam hoofdstuk. Tenminste – als wij dat met aandacht willen lezen en tot ons door willen laten dringen.

Wij hebben allemaal zo onze verlangens.
Soms ook heel vréémde verlangens.
Gods Woord leert ons in 2 Kronieken 15 welk verlangen altijd in ons hart moet zijn.

Met dat verlangen mogen wij gerust te koop lopen.
In de evangelisatie.
In de zending.
Onophoudelijk. En overal.

Noten:
[1] 2 Kronieken 15:15.
[2] In het onderstaande maak ik gebruik van http://christipedia.nl/Artikelen/K/Kronieken_(2e_boek) ; geraadpleegd op dinsdag 5 juni 2018.
[3] In het onderstaande maak ik gebruik van https://christipedia.miraheze.org/wiki/Asa ; geraadpleegd op dinsdag 5 juni 2018.
[4] Citaat uit de onlineversie van de Studiebijbel; commentaar bij 2 Kronieken 15:8-19.

Stevig Evangelie

Laat de kerk ontspannen onderzoek doen naar de groter wordende plaats van religie en spiritualiteit buiten de kerkmuren. De kerk moet haar eigen vormen en opvattingen niet krampachtig aanpassen, maar blijven geloven in de eeuwenoude tradities.

Aldus mevrouw dominee Epema[1].
De dominee is gepromoveerd op de theorieën van een Canadese filosoof.
Die filosoof heet Charles Taylor.

Die Canadese geleerde zegt: er zijn twee tegenpolen:
* klassiek geloof in God
* modern atheïsme.

Maar er is meer.
Een geleerde theoloog legde de denkbeelden van Taylor nader uit: “Wie gelooft, is zich altijd bewust van de mogelijkheid om niet te geloven en wordt daardoor beïnvloed. Wie atheïst is, kan zich niet werkelijk onttrekken aan de optie dat je ook zou kunnen geloven. In dat spanningsveld ontstaat een waaier aan mengvormen tussen klassiek godsgeloof en modern atheïsme. Tegelijk worden die twee polen in hun zuivere vorm zwakker”[2].

Er is één troost: de gerichtheid op het hogere is een menselijke eigenschap, zegt meneer Taylor. Dus: mensen zullen altijd omhoog blijven kijken.

Nu kun je natuurlijk omhoog kijken.
Maar de vraag is natuurlijk: wat verwacht je dan eigenlijk?
Wat geloof je eigenlijk?
En van wie/Wie verwacht je het?
Kortom: wat stelt het geloof inhoudelijk nog voor?
Dominee Epema zegt: “Mijn punt is dat er momenteel door kerken veel energie wordt gestoken in aantrekkelijke vormen en een aansprekende presentatie, terwijl er te weinig gebeurt met de vraag wat de transformaties die Taylor beschrijft, betekenen voor de inhoud van het geloof. Het gesprek over de inhoud zou in de kerk meer gevoerd moeten worden, ook met mensen buiten de kerkmuren. Volgens mij is het mooie van deze tijd dat mensen openstaan voor dit gesprek”.

Dus:
* bijna iedereen doet verwoede pogingen om de kerk aantrekkelijk te maken
* heel weinig mensen praten vandaag over de inhoud van hun geloof.

Als ik dit alles lees, kom ik uit bij Colossenzen 4.
Daar schrijft de apostel Paulus onder meer dit: “Wandel met wijsheid bij hen die buiten zijn, en buit de geschikte tijd uit. Laat uw woord altijd aangenaam zijn, met zout smakelijk gemaakt, opdat u weet hoe u iedereen moet antwoorden”[3].

De brief is gericht aan christenen in Colosse, een stad in Turkije, ongeveer honderdzestig kilometer ten oosten van Efeze.
Paulus kent die christenen alleen maar van horen zeggen. Hij is er zelf niet geweest.

Paulus maakt zich zorgen over opvattingen die in de gemeente in Colosse worden verkondigd.
Daarom legt hij in het eerste deel het Evangelie van Jezus Christus en onze verlossing nog eens uit.
Hij is onze Schepper. Hij heeft een gemeente in Colosse. Een gemeente van mensen die verlost zijn van schuld. De zonde is in de kerk geen overheersende factor meer. En Paulus waarschuwt: laat niemand u van dat Evangelie af brengen! De christenen in Colosse, de Colossenzen moeten zich niet laten ompraten door allerlei filosofen en geleerd klinkende mensen die het beter lijken te weten.

Maar het is wel belangrijk om wijs en vriendelijk om te gaan met mensen die geen lid van de kerk zijn.
Wat de Colossenzen zeggen, moet welgevallig zijn. Het Evangelie mag op een prettige wijze worden ‘opgediend’. Opgepast dus voor lompheid. En voor tactloos gepraat. En voor onbehouwen gedoe. Dat past niet in de kerk.
De gesproken woorden moeten met zout smakelijk gemaakt worden. Dat betekent: geef God de belangrijkste plaats in uw leven. Leg maar uit dat het leven pas echt op smaak wordt gebracht met de troost van het Evangelie, zoals dat in de Bijbel staat.

Het is goed om te weten wat de diepste drijfveren zijn van de mensen om ons heen. Ook zij hebben hun principes en motieven.

Als u die kent, kunt u duidelijk aangeven wat de verschillen liggen.
Als u die kent, kunt u laten zien dat u bij de keuzes die u maakt wordt aangestuurd door de Heilige Geest van God. Door Zijn kracht slaagt u er steeds beter in om uw zondige aarde naar de achtergrond te duwen.

Dat levert stevigheid op.
Denkt u maar aan een omvangrijke boom. Een plataan bijvoorbeeld. Zo’n boom met een hele brede kruin, van een metertje of acht[4].
Paulus denkt blijkbaar ook aan zo’n boom. Want hij schrijft: “Zoals u dan ​Christus​ ​Jezus, de Heere, hebt aangenomen, wandel in Hem, geworteld en opgebouwd in Hem, en bevestigd in het geloof, zoals u onderwezen bent; wees daarin overvloedig, met dankzegging”[5].
Kortom:
wie goed geworteld is, waait niet bij de eerste windvlaag om;
wie stevig staat is niet meteen bang als het in of rond de kerk stormt.

Die Canadese filosoof, de heer Charles Taylor, constateert dat er een waaier aan mengvormen tussen klassiek godsgeloof en modern atheïsme is.
Dat klinkt heel sjiek.
Maar in feite is er maar één vraag die er toe doet: bent u voor of tegen Christus?
Paulus schrijft in Colossenzen 4: “Bid​ meteen ook voor ons dat God voor ons de deur van het Woord opent, om van het geheimenis van ​Christus​ te spreken”[6].
Paulus schrijft dus over één deur. Niet over twee of drie.
Paulus over het geheimenis van Christus. Daar is er echt maar één van.
Het is derhalve niet zo dat Christus via vele ongedachte wegen te bereiken is!

Wie met buitenstaanders spreekt, hoeft niet bang te zijn dat hij er meteen minder Gereformeerd om wordt.
En wie door de Heilige Geest wordt aangestuurd, zal in een dergelijk gesprek ook zeker wel de goede woorden vinden.

Maar Paulus schrijft in Colossenzen 4 wel: wees overvloedig, met dankzegging. Met andere woorden: breng de Here dank voor de mogelijkheden die Hij geeft, en houdt steeds contact met Hem.
Laten wij dat gebed nooit vergeten!

Noten:
[1] “Laat kerk over inhoud in gesprek gaan”. In: Reformatorisch Dagblad, donderdag 31 mei 2018, p. 12.
[2] Ad de Bruijne, “Zinnig rechtzinnig” – column. In: Nederlands Dagblad, zaterdag 10 maart 2018, p. 17.
[3] Colossenzen 4:5 en 6.
[4] Zie https://nl.wikipedia.org/wiki/Plataan ; geraadpleegd op maandag 4 juni 2018.
[5] Colossenzen 4:6 en 7.
[6] Colossenzen 4:3.

Hulp bij spiritueel tekort

“Hulp van buiten is nodig om spiritueel tekort GKV aan te vullen”.
Dat zegt dominee Maarten van Loon over ‘zijn’ kerken, de Gereformeerde kerken (vrijgemaakt).

In het Nederlands Dagblad stond er laatst een stukje over.

Geloven is in de GKv “een set waarheden” geworden.
Geloven is momenteel alleen maar een kwestie van het hoofd.
Veel gemeenteleden voelen dat aan. Zij gaan vervolgens spiritueel bijtanken. Het maakt niet zoveel uit waar dat bijtanken gebeurt.

Dominee Van Loon schrijft: “Persoonlijk denk ik dat er hulp van buiten nodig is als we als GKv stappen willen maken in het aanvullen van ons spirituele tekort. (…) Het gaat namelijk niet om een trucje dat je moet leren, maar om een verdieping en verbreding van je eigen spiritualiteit, het aanboren van lagen die er wel zijn, maar die nog niet benut worden”[1].

Een kerk die hulp van buiten nodig heeft… ik heb daar even tegen aan zitten kijken.

De kerk heeft namelijk eerst en vooral hulp van boven nodig.

Nu ik dat constateer, wijs ik meteen op de toespraak die Mozes voor Israël houdt, vlak voordat hij sterven gaat.
De laatste zinnen van die toespraak zijn: “Welzalig bent u, Israël! Wie is zoals u? U bent een volk dat door de HEERE verlost is. Hij is een ​schild​ en een hulp voor u, Hij is uw majesteitelijke ​zwaard; daarom zullen uw vijanden zich geveinsd aan u onderwerpen, en ú zult hun hoogten betreden!”[2].

Veertig jaar lang heeft Mozes het volk geleid, uit Egypte tot vlak voor het beloofde land Kanaän.

Mozes prijst de Israëlieten gelukkig.
De kerk van het Oude Testament is uniek. Want God staat aan hun kant.
Hij voert uiteindelijk de gevechten voor Zijn volk. Hij is de grote Beschermer. Hij helpt waar dat nodig is, op ieder gewenst moment van dag of nacht. Israëlieten hoeven niet in training te gaan om strijdkracht te ontwikkelen. Want de overwinning komt van God!
Dat maakt vijanden bang. Gespeeld-nederig komen zij bij Israël. En het volk van God kan zonder veel moeite verder trekken. Desnoods dwars óver de hoogten die door de vijandelijke volken opgeworpen zijn om hun afgoden te dienen. Zo laten de Israëlieten zien: afgoden zijn niets waard; je moet het van God hebben.

In Deuteronomium 33 is dat geen overbodige boodschap.
Een relatief klein volk dat Kanaän compleet gaat ‘overnemen’ – dat is op z’n zachtst gezegd nogal ambitieus, zou je zeggen.
Maar Mozes zegt: als je God aan je zijde hebt, dan kan het lukken. En wanneer lukt dat dan? Als het in Zijn plan past.
Het innemen van het land Kanaän gaat lukken, omdat dat het welzijn van de Oudtestamentische kerk bevordert. Het gaat lukken, omdat het een grote stap is in de richting van de heerlijke toekomst die God voor Zijn volk creëert.

Dat wil niet zeggen dat er geen momenten zullen komen waarop het volk in grote nood komt. Er zullen ogenblikken zijn waarop het volk wanhopig naar boven blikt: God is er toch nog wel? Hij heeft Zijn hulp toch gegarandeerd? – nou, waar blijft Hij dan?

Nee, Mozes’ laatste oproep, zo vlak voor zijn sterven, is zeker niet overbodig.

Nu kunnen wij zeggen: luister eens, beste schrijver – dat is Deuteronomium 33. Maar wat heeft dat met 2018 te maken?

We hebben vandaag te maken met de Nieuwtestamentische kerk.
Die kerk moet de wil van God doen.
Die kerk moet het Evangelie verkondigen. De blijde Boodschap: er is redding door Jezus Christus!

Maar wat zeggen veel kerkmensen?
Die boodschap is wel goed, maar die past niet meer zo goed in de eenentwintigste eeuw. Je kúnt er op werkdagen zo weinig mee. We hébben er in het gewone leven zo weinig aan.
En nou ja, eigenlijk gaat het best wel goed zo. We kunnen onszelf best redden. We hebben de zaakjes netjes geregeld. Dus – wie doet ons wat?

Dat is het probleem in de Gereformeerde kerken (vrijgemaakt). En niet alleen daar.

Eigenlijk is dit een punt dat bij ons allemaal speelt: als we de boel nou keurig regelen, dan houden we de kerk wel overeind.

Maar de kwestie ligt anders.

Als je God aan je zijde hebt, dan gaat het kerkelijk leven bloeien. En wanneer bloeit dat dan? Als het in Zijn plan past.
De kerk krijgt Gods zegen, als zij met Zijn Woord leeft. Niet alleen op zondag; maar ook op dinsdag tot en met zaterdag. Zo’n leven bevordert het welzijn van de Nieuwtestamentische kerk. Zo zet de kerk iedere dag een grote stap in de richting van de heerlijke toekomst die God voor Zijn volk creëert.

Wanneer zijn onze gebeden het meest dringend?
Antwoord: als de nood hoog is. Als je heftige pijn voelt. Als je het idee hebt, dat de duivel je te pakken heeft. Als de toekomst dichtgetimmerd is. Als het leven totaal klem zit.

Daar zit het probleem van veel christenen, Gereformeerd-vrijgemaakten inbegrepen.
Want zij hebben niet het idee dat de nood hoog is. Want och, het hobbelt nog prettig door. Nietwaar?
Laten we met z’n allen beseffen dat de nood hoog is. Als God niet machtig ingrijpt, dan gaan we ’t niet redden!

En als we dan bidden, moeten we niet denken dat de oplossing ons binnen een halfuurtje wordt aangeboden op ’t deftigste bonbonschaaltje dat er momenteel te koop is.
Soms moet je jaren wachten tot er perspectief komt.
Want God test Zijn volk nog wel eens: vertrouwt u echt op Mij, of doet u ’t toch liever zelf?

Deuteronomium 33 staat nog altijd in onze Bijbels: “Welzalig bent u, Israël! Wie is zoals u? U bent een volk dat door de HEERE verlost is. Hij is een ​schild​ en een hulp voor u”.
Nee, dat merken wij niet altijd.
Onze God is niet voortdurend aanwezig met megafoon en zwaailicht.
Maar Hij is altijd present. In alle rust. In alle stilte, soms.

En soms beseffen we pas achteraf: God heeft ingegrepen. Oftewel: wat er nu gebeurd is, dat moet wel van God komen. Dan realiseren we ons: dit heeft de hemelse God zo bestuurd.

In God geloven…
Bij God horen…
Kind van God zijn…
uiteindelijk is dat de grootste troost die er in dit leven is.

Laten we ons maar gewoon aan Psalm 2 houden:
“Vreest God den HEER en dient Hem naar zijn eis,
verheugt u bevend, zoekt bij Hem uw vrede.
Kust toch de zoon, opdat gij niet te gronde
gaat op uw weg. Te licht wordt hij getart
en kan zijn gramschap tegen u ontbranden.
maar zalig zijn die schuilen aan zijn hart”[3].

Zalig zijn die schuilen aan zijn hart.
Die schuilplaats biedt eeuwige bescherming!

Noten:
[1] GKv ‘heeft hulp van buiten nodig’. In: Nederlands Dagblad, maandag 28 mei 2018, p. 2 (rubriek Blogs en bladen).
[2] Deuteronomium 33:29.
[3] Dit is het laatste deel van Psalm 2:4; berijmd – Gereformeerd Kerkboek-1986.