Geschikt voor onze taak

Dit artikel begint met stoere woorden van Petrus en de andere discipelen: “Al zouden zij ook allen aanstoot aan U nemen, ik zal nooit aanstoot aan U nemen. Jezus zei tegen hem: Voorwaar, Ik zeg u dat u in deze nacht, voordat de haan gekraaid zal hebben, Mij driemaal zult verloochenen. Petrus zei tegen Hem: Al moest ik ook met U sterven, ik zal U beslist niet verloochenen! Hetzelfde zeiden ook al de discipelen”[1].

Dat klinkt stoer. Stevig. De leerlingen geven blijk van een groot geloof. De discipelen lijk je niet zomaar omver te blazen. Dat lijkt zo, inderdaad. Maar we weten allemaal dat er van die stoerheid ten langen leste weinig meer overblijft. Als Jezus in Mattheüs 26 gevangengenomen wordt, staat daar bij: “Maar dit alles is geschied, opdat de Schriften van de profeten vervuld zouden worden. Toen verlieten al de discipelen Hem en vluchtten”[2].

Wat zouden wij doen als dat anno 2024 gebeurde? Laten we maar eerlijk zijn: wij zouden misschien wel hetzelfde doen. Mogelijk zouden we van een afstandje bekijken wat er zoal geschiedde.

Wij gaan keurig naar de kerk. Elke zondag, als het even kan. Wij doen mee aan allerlei werk in de kerk. Wij lezen een krant, waarschijnlijk één met een christelijke signatuur. Wij lezen een landelijk kerkblad, of misschien een familieblad. Bij oppervlakkige beschouwing is alles goed georganiseerd. Het gaat ordelijk toe. Maar hoe gedragen we ons als we rechtstreeks te maken krijgen met cynisme, met vijandelijkheden, met haat?

Wij leven in een tijd waarin velen zich afvragen: wat gaat president Poetin na zijn herverkiezing doen? Lange tijd dachten velen dat er overal in Europa voor altijd vrede zou blijven. Niets is minder waar. Terecht signaleert iemand: “Er is toch weer oorlog in Europa. En de dreiging is reëel. De defensie-uitgaven worden weer opgeschroefd, maar nog steeds zit Nederland onder de NAVO-norm van 2% van het bruto binnenlands product (bbp). Dat zou nu neerkomen op ca. 20 miljard euro per jaar. Als Amerika zich terug zou trekken uit de NAVO zou de bijdrage wel eens 4 tot 8 % moeten worden. Het wordt nu gezegd zonder blikken of blozen”.
Wij zien dreiging in de verte. Op een website van de Universiteit Leiden lezen we: “De kans op oorlog dichterbij huis is reëel, waarschuwen politieke en militaire leiders in Europa. Ook in Nederland pleitten sommigen al voor een oorlogseconomie en dienstplicht”.
Hoe gereformeerd blijven we als we angstscenario’s moeten gaan schetsen?[3]

Laat één ding volstrekt duidelijk wezen: wij mogen er op vertrouwen dat God ons kracht zal geven om te getuigen van ons geloof. Wij hoeven ons niet af te vragen hoe we in crisissituaties van ons geloof zullen getuigen. Waarom niet? De Here geeft ons Zelf de woorden in de mond.
Waarom weten wij dat zo zeker?
Dat weten we omdat God van Zijn gelovige kinderen steunpilaren maakt.

Leest u maar mee in Galaten 2: “En toen Jakobus, Kefas en Johannes, die geacht werden steunpilaren te zijn, de mij gegeven genade erkenden, gaven zij mij (= Paulus) en Barnabas de rechterhand van gemeenschap, opdat wíj naar de heidenen en zíj naar de besnedenen zouden gaan”.
Jakobus, Cefas en Johannes zijn steunpilaren.
Cefas – dat is de Aramese bijnaam die Jezus aan Petrus geeft. In een Studiebijbel lezen we: “De naam is afgeleid van het Aramese woord kejfa dat ‘rots’ betekent en in het Grieks met petra (de vrouwelijke vorm) of petros (de mannelijke vorm) ‘rots, rotsblok’ wordt vertaald”.
De hemelse God maakt van mensen steunpilaren![4]

Hoe gebeurt dat dan?
Iets daarvan zien we in Lucas 22. Daar zegt Jezus: “Simon, Simon, zie, de satan heeft u allen opgeëist om te ziften als de tarwe. Maar Ik heb voor u gebeden dat uw geloof niet ophoudt. En u, als u eens tot inkeer gekomen bent, versterk dan uw broeders”.
Dus – Jezus bidt voor Petrus. En God de Vader verhoort dat gebed. De energie voor krachtige getuigenissen komt van God[5].

De hemelse Heer maakt daar Zijn eigen keuzes in. Dat blijkt heel duidelijk in Johannes 15: “Niet u hebt Mij uitverkoren, maar Ik heb u uitverkoren, en Ik heb u ertoe bestemd dat u zou heengaan en vrucht dragen, en dat uw vrucht zou blijven, opdat wat u ook maar van de Vader vraagt in Mijn Naam, Hij u dat geeft. Dit gebied Ik u: dat u elkaar liefhebt”.
God kiest de mensen uit om Zijn evangelie de wereld in te dragen en aan de mensen door te geven. Wij mogen onszelf beschouwen als bruikbaar instrumentarium voor de God van alle leven, omdat Hij ons geschikt maakt voor de taak waartoe Hij ons roept[6].

“Toen verlieten al de discipelen Hem en vluchtten”. Zouden wij dat ook doen, als het er op aankomt? Misschien niet. Als de Here ons kracht geeft, maken wij ons niet uit de voeten. Laten wij Hem dus maar om blijvende kracht vragen. Bijvoorbeeld met woorden uit Psalm 119:
“Bijna tot niets ben ik teruggebracht,
toch heb ik uw bevelen niet vergeten.
Richt mij weer op en geef mij nieuwe kracht,
uw goedheid, Heer, is immers ongemeten,
opdat ik uw geboden trouw betracht,
aan allen uw getuigenis doe weten”[7].

Noten:
[1] Mattheüs 26:33-35.
[2] Mattheüs 26:56.
[3] In deze alinea citeer ik uit: J. Wieringa, “Bezuinig niet op je defensie!”. In het nog te verschijnen aprilnummer van het Gereformeerd familieblad De Bazuin, jaargang 18 nr. 4, p. 10-12. En verder van https://www.universiteitleiden.nl/nieuws/2024/02/ook-nederland-moet-rekening-houden-met-een-directe-confrontatie-met-rusland ; geraadpleegd op maandag 18 maart 2024.
[4] In deze alinea citeer ik Galaten 2:9. Verder gebruik ik de onlineversie van de Studiebijbel, woordstudie Kephas.
[5] In deze alinea citeer ik Lucas 22:31,32.
[6] In deze alinea citeer ik Johannes 15:16,17.
[7] Psalm 119:33 – Gereformeerd Kerkboek-1986.