Meervoud

Wat doet het geloof met mij? Dat is een moderne vraag.
Ik zet de vraag hier neer omdat ik in het Nederlands Dagblad een mooi geschreven portret las van Abigaïl Janse – psychosociaal therapeute, predikantsvrouw en moeder van zes kinderen. In het vraaggesprek zei zij onder meer: “Jarenlang, ook nog in mijn huwelijk, leefde ik met overlevingsmechanismen en met muurtjes om mij heen. Zoals zoveel mensen. Ik had me aangewend om bij moeilijke gevoelens in mezelf te keren. Ik dacht: ik heb een probleem, ik moet het oplossen. Mijn sterke innerlijke criticus was me lange tijd de baas. Ik kon dagenlang worstelen…”[1].

Wat doet het geloof met mij?
Het geeft mij het gevoel dat ik niet er in het leven niet alleen voor sta. Jezus gaat mee, dwars door alles heen.
Zeker, ik ben gehuwd en heb een lieve vrouw.
Zeker, mijn vrouw en ik hebben goede vrienden.
En dat is reuze waardevol.
Maar ik kijk niet alleen naar de dingen van deze aarde.
Ik weet: de toekomst is nu al begonnen en die wordt volmaakt.
Dat doet het geloof met mij.

Heb ik dan geen overlevingsmechanisme?
Jazeker wel.
En dat moet ook. Zulk een mechanisme hebben we, naar wij mogen hopen, allemaal. Het is namelijk niet de bedoeling om bij iedere tegenslag in huilen uit te barsten. Het is niet de bedoeling dat we bij iedere teleurstelling tranen in de ogen krijgen. Het is niet de bedoeling dat we iedere dag een jeremiade houden over het verdriet dat we in ons leven meemaken, en dat wellicht in een hoekje van ons hart opgeslagen ligt.
Zo’n overlevingsmechanisme is dus nuttig en noodzakelijk.

Heb ik geen muurtjes?
Zeker wel.
Het zou een onhoudbare toestand worden als ik al mijn gedachten over alles en iedereen achteloos in allerlei gremia en groepen wierp. Waarschijnlijk zou ik her en der beticht worden van permanent onzakelijk gekakel. Bovendien is het zeer de vraag hoeveel mensen werkelijk vrolijk van mijn gedachten zouden worden.
Muurtjes kunnen, als u het mij vraagt, een buitengewoon nuttige functie hebben. Mooi laten staan, zou ik denken.

Terug naar Abigaïl.
In het Nederlands Dagblad zegt zij ook: “Vanaf mijn zevende mag ik bewust weten: ‘Het oude is voorbijgegaan, ziet, het is alles nieuw geworden’. Pure genade. Dat heeft mij daarna zoveel vertrouwen in Hem gegeven”.

Zij doelt op woorden uit 2 Corinthiërs 5. Ik citeer ze in hun context: “En Hij is voor allen gestorven, opdat zij die leven, niet meer voor zichzelf zouden leven, maar voor Hem Die voor hen gestorven en opgewekt is. Zo kennen wij vanaf nu niemand naar het vlees; en al hebben wij Christus naar het vlees gekend, dan kennen wij Hem nu zo niet meer. Daarom, als iemand in Christus is, is hij een nieuwe schepping: het oude is voorbijgegaan, zie, alles is nieuw geworden. En dit alles is uit God, Die ons met Zichzelf verzoend heeft door Jezus Christus, en ons de bediening van de verzoening gegeven heeft”[2].

Gelovigen volgen Degene die voor hen gestorven en opgestaan is. Zij zijn in dienst van Hem.
De mensen die wij kennen, waarderen we niet alleen om hun vriendschap, om hun humor, om hun manier van doen of om hun trouw.
We trekken eerst en vooral met hen op omdat zij, net als wij, Jezus Christus volgen in Zijn gang door de historie van kerk en wereld.
We kijken, om zo te zeggen, op een vernieuwde manier tegen hen aan.

Alle relaties die we hebben, leggen we langs de meetlat van de Heilige Schrift.
Ziet u dat ‘ik’ bijna ongemerkt overgegaan is in ‘wij’?
De Schrift leert ons in de kerk te denken in een meervoudsvorm: wij, ons.
Leven – dat doen we nimmer op ons eentje. Want we leven samen met Christus.
Leven – dat doen we nooit solistisch. Want we leven samen in de kerk.

We hebben een overlevingsmechanisme.
En ook nog een muurtje, waarschijnlijk.
Zo gaat dat in een zondige wereld.
Maar daarmee is niet alles gezegd.
Nog één keer geef ik het woord aan Abigaïl: “De Heere heeft het persoonlijk verdriet goed geacht. Om ons denk ik uiteindelijk te willen louteren. Om zijn voetsporen te mogen leren drukken. En om ons nog steeds meer aan Hem gelijkvormig te maken”.
Samen de Here dienen – wat is dat mooi!
Laten we in de kerk vooral blijven denken in een meervoudsvorm!

Noten:
[1] Het citaat komt uit: “De Heere heeft mijn persoonlijk verdriet goed geacht”. In: Nederlands Dagblad, woensdag 17 april 2024, p. 18,19.
[2] 2 Corinthiërs 5:15-18.